Ik word wakker uit een diepe slaap van een ping van een appje. Ik kijk op m’n telefoon: 05.48. Appjes waren niet voor mij. Ik zucht denkbeeldig. Ik had m’n wekker op 05.50 gezet, want ik zou om 06.30 sporten. Nu loop ik precies twee zalige minuten slaap mis. Zoals altijd flitst door m’n hoofd wat als ik me zou omdraaien, en zou uitschrijven. Maar dat doe ik natuurlijk niet.
Ik loop naar beneden, zet het koffieapparaat aan, drink één kopje koffie, kleed me aan, en ren nog zo’n drie keer op en neer naar boven en beneden (zachtjes), omdat ik van alles kwijt ben. 06.20u stap ik de auto in en rijd naar crossfit.
Tijdens de warming-up kom ik erachter dat ik twee verschillende schoenen aan heb. Eén lelijke New Balance, die ik als sportschoenen draag, en één knappe New Balance, die ik voor opknappers draag. Ik doe (kipping) chin-ups en een beginnende blaar raakt open. De trainer geeft aan dat ik ‘mannenhanden’ krijg als ik het vel eraf trek. Pff, mannenhanden denk ik. Al die toetsenbordvingers van tegenwoordig bedoel je? Maar dat zeg ik niet hardop. Ik trek m’n vel eraf, en doe 40 chin-ups. Onderbroken natuurlijk.
Ik kom thuis en drink m’n tweede kop koffie. Ik ga douchen en daarna maak ik een ontbijtje voor me klaar. Ik lees ondertussen een interview met Jonnie en Theresa Boer. Al heb ik nog nooit bij de Librije gegeten, en ken ik Jonnie verder niet, toch raakt z’n dood me. Kennelijk ben ik nu ook op zo’n leeftijd dat het overlijden van een 60-jarige man, die net besloten had het wat rustiger aan te doen, me doet beseffen dat het leven maar tijdig is.
Ik föhn m’n haar, doe wat make-up op, en loop naar boven toe om de bedden af te halen. In plaats van vanavond – als iedereen weer naar bed gaat – bedenken dat de bedden ook weer opgemaakt moeten worden, doe ik dat nu meteen. Ik voel me goed, het voelt als een win.
M’n zus is jarig en ga om de koffie. Om half 11 is de koffiebar geopend. Eerst nog cadeautjes halen, terugrijden om de jongens op te halen, vervolgens nog de hond bij skrepr afleveren, en dan tegen 11 uur plof ik op de bank neer voor koffie en taart.
In 2005 schreef Tim Krabbé de novelle Een goede dag voor de ezel. In dit verhaal krijgt een willekeurige man, verkleed als ezel, 100 euro toegeworpen, door een moordenaar die zijn lot wil afkopen. Later krijgt de ezel nog eens 10 euro.
Een goede dag voor de ezel dus.