Ik zou het kunnen hebben over hoezeer ik mezelf teleurstel als ik weer kinderachtige dreigementen naar de kinderen uit als ze het bloed onder m’n nagels vandaan halen.
Ik zou het kunnen hebben over hoe ik me soms een ploetermoeder voel, en niet kan loslaten, en niet kan relativeren, en onzinnige verbanden trek.
Ik zou het kunnen hebben over hoe ik me soms een naaktslak voel, en geen schild heb, en dingen niet van me af kan laten glijden.
Hoe opvoeden voelt als een gevangenis, met z’n eeuwige stroom van taken en verantwoordelijkheden, en waaruit je maar niet kan ontsnappen.
Hoe ik eigenlijk niet mag klagen, want hé, kijk eens om je heen, tel je zegeningen eens.
Maar nee, ik eindig met de woorden van Prediker. Alles gaat voorbij, en voor alles is een tijd. Deze dag gaat weer voorbij. En morgen zal ongetwijfeld beter zijn dan vandaag.
1 Comment
Hommage aan Aaltine:
Wat een blog vandaag! Als je maar weet, je bent mijn superheldin! Wat ik ook oprecht vind van de blog is dat je wel mooi kan schrijven. Eerlijk, openhartig en herkenbaar. Ter bemoediging sluit ik dan ook maar af met Prediker:
“Twee zijn beter dan één, want samen krijgen zij een goede beloning voor hun zwoegen…..”