Ik lees momenteel een heerlijk boek: ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Het is een soort ‘whodunnit’, (wit populair kostschoolmeisje wordt vermoord en de zwarte docent wordt veroordeeld – maar klopt dat wel?) maar eigenlijk is het verhaal veel meer dan dat. Vooral ook omdat Makkai met haar verhaal de tijdsgeest probeert te vangen. En dat doet ze best knap vind ik.
Zo is één van de zijsporen dat een (witte) student worstelt met de vraag of zij in haar (schoolopdracht) podcast mag proberen te achterhalen wie de echte moordenaar is. Mag een wit persoon het verhaal van een zwart persoon vertellen? Of ben je dan bezig met het procedé van ‘wit persoon wil de held spelen in een zwart verhaal’?
Ander zijspoor is dat de man van de hoofdpersoon wordt beschuldigd van me-too-achtige praktijken, en dat de hoofdpersoon het voor haar man opneemt, op Twitter, niet omdat ze zich niet bewust is van alle dynamieken die meespelen, maar gewoon omdat haar man een onhandige klunzige versierder is.
Normaal lees ik in kranten of via andere media opiniërende of beschouwende stukken over dit soort thema’s. Maar Makkai heeft deze thema’s in een roman vervat, met personages die (goed) tot leven zijn gewekt, en dan is de werkelijkheid toch een stuk gelaagder en complexer dan een opiniërend artikel in één of ander medium doet laten geloven.