Aangeleerde hulpeloosheid

Ik ben nog van een generatie waar niet zo gretig met stempeltjes en diagnoses werd geplakt. Dyslectici, tos, dyscalculie, ass, pdd-nos, adhd, add.

Van de meeste afkortingen weet ik niet eens de volledige naam, alleen dat ik er in mijn werk geregeld mee in aanraking kwam en dat ik ongeveer weet wat het precies is en hoe je ermee om moet gaan. (Spoiler: zorg voor structuur, zorg voor een veilige leeromgeving en wees duidelijk). In een interessant artikel stuitte ik op de term ‘aangeleerde hulpeloosheid’ wanneer er (te) makkelijk en snel een label wordt geplakt, met de terechte kritiek dat het de vraag is of een kind er altijd mee geholpen is.

Ergens is het wel jammer dat ik het moet doen met zelfgediagnosticeerde stoornissen. Want heus, er is van alles mis met mij.

Maar als je een label of een stempel krijgt, dan moeten doorgaans anderen zich aan jou aanpassen, maar voor al mijn gebreken past niemand zich aan. Helaas.

Zo heb ik mezelf gediagnosticeerd met excelvrees. Dat werkt ten dele. Ik kan voor geen meter werken met dit programma, maar hoewel mijn diagnose serieus is, is de bereidheid om tabelletjes voor mij in elkaar te flansen gering.

Daarnaast ben ik nog op zoek naar een diagnose voor het feit dat ik heel vaak tijden van afspraken niet goed kan noteren. Of wel noteer, maar het vervolgens compleet vergeet.

Ter illustratie: Portfoliogesprekken van mijn kinderen: netjes in m’n agenda gezet, compleet vergeten. Afspraak bij de gemeente: kwartier te vroeg, terwijl het juiste tijdstip wel in m’n agenda stond. Daarna een afspraak op m’n werk: bleek de week daarop te zijn. Stond ook keurig in m’n agenda. Oudergesprekken op m’n werk: tijdstip verkeerd in m’n agenda gezet. Ik kan oneindig doorgaan met deze lijst.

Hier moet toch een label op te plakken zijn? Wie heeft er een diagnose voor mij, zodat ik niet meer met het gevoel hoef rond te lopen een sukkel te zijn!