Je uitspreken. Zeggen wat je echt wil. Ruimte innemen.
Het lijkt zo simpel, en zo voor de hand liggend, maar voor mij is het iets gebleken waar een ander me op moest wijzen.
Het gaat niet om zeggen wat je vindt. Pas zei FG tegen mij: Mam, jij hebt altijd wel duidelijke meningen, hè? Ik: Nouja, ik vind wel vaak ergens iets van. Maar noem eens een voorbeeld. FG: Nou bijvoorbeeld elektrische fietsen, daar ben jij echt op tegen, toch?
Ik heb het hier dus niet per se over triviale zaken waar je een bepaalde mening over kunt hebben. En het klopt, ik ben tegen elektrisch fietsen!
Het gaat me meer om zaken vanuit het hart. Kwetsbare dingen. Er last van hebben dat iemand iets doet of zegt, en dat durven uit te spreken. Of bijvoorbeeld zeggen waar je van droomt, of waar je goed in bent.
Misschien is het ook: ruimte innemen, en minder bezig zijn wat een ander daarvan vindt.
Omdat ik hier zelf veel over nadacht het afgelopen jaar, observeerde ik velen om me heen. Sommigen hebben er totaal geen moeite mee om ruimte in te nemen, om vanuit het hart te spreken, om in feite kwetsbaar te zijn.
Nog moet ik denken aan dat gesprek met een loopbaanadviseur die aan mij vroeg: waar ben je goed in? Stamelen, stotteren, ongemakkelijke gezichtsuitdrukkingen. Er kwam geen normaal geformuleerde zin over mijn lippen.
Gaandeweg heb ik wel geleerd om voor mezelf uit te spreken waar ik goed in ben, wat mijn motieven zijn, waar ik van droom.
En het brengt je echt verder.