Woorden doen ertoe

Het is denk ik zo’n jaar of vijf geleden, Fokke Geert en Kalle waren nog klein, dat we bij wijlen oma Lobby op de koffie waren, en we zouden naar huis gaan, en ik zei gekscherend ‘Nou, dan zal ik mijn tuig meenemen.’ Een oom van Geert berispte me toen best serieus (zo voelde dat) met dat ik zoiets niet kon zeggen, want ‘het doet ertoe welke woorden we naar onze kinderen gebruiken.’

Zoals dat gaat met berispingen wilde ik me in eerste instantie verdedigen, of het afzwakken, of het niet zo serieus nemen. Ik bedoel, ik houd groots van mijn kinderen, het was maar een geintje, kun je dan niets meer zeggen? Maar toch lieten de woorden van Geerts oom me niet helemaal los. Gaandeweg ben ik gaan inzien dat het ertoe doet welke woorden we naar onze kinderen gebruiken, met welke woorden we iets zeggen, beschrijven of uitleggen. Woorden zijn nooit waardenvrij. En woorden bepalen hoe je de wereld om je heen beschrijft. Een kind moet het doen met de woorden die zijn ouders gebruikt. Laten het dan het liefst mooie woorden zijn.

Zoals filosoof Ludwig Wittgenstein (1889 – 1951) het al stelde: ‘De grenzen van mijn taal, zijn de grenzen van mijn verbeelding.’