Geur van het leven

Een tijdje terug las ik een mooi artikel in het nrc weekend over iemand die een winkel had met parfums die niet meer geproduceerd werden. Via allerlei kanalen kocht hij overal ter wereld parfums op die verder uit de handel waren. En zijn winkel liep storm. Van heinde en ver kwamen mensen naar zijn winkel toe om specifieke parfums te kopen, omdat geuren zoveel herinneringen en emoties oproepen. Ook bijvoorbeeld om herinnerd te worden aan een dierbare overledene.

Een geur is haast poëzie. (Een aangename geur dan. Niet zoals laatst bij crossfit, toen iemand aan mij vroeg ‘Ik hoop niet dat je mijn scheet rook tijdens de wod?’) Nee, een geur die even je adem doet stokken, en je meeneemt naar tijdloze droomwereld. Een geur kan je meenemen naar een tijd die voorbij is, naar een persoon die je ooit was. Een geur vertelt een verhaal.

Daarom heb ik ook besloten om D’ORSAY a couer perdu. LB te omarmen als mijn parfum voor de rest van mijn leven. Per toeval kwam ik bij dit parfum terecht, en deze deed alle geuren verbleken die ik ooit gedragen had. Dit parfum verdient daarom ook een podium vanavond.