Gister hoorde ik op een verjaardag een verhaaltje over een man die in zijn leven knoestig en recht voor z’n raap was. Zo iemand die van z’n hart geen moordkuil maakt. Deze man was nu dement (geworden), en ‘het was zo’n lieve man.’ Logisch zei iemand, want hij heeft alles er in z’n leven al uitgegooid. Dus wat overblijft als de kaders vervagen, de remmen losgaan, is lievigheid.
Dat wordt mijn levensdoel voor mijn einde: een lieve oude demente vrouw. (In tegenstelling tot een zure cynische gemene oude vrouw die ik dreig te worden als ik niet een aantal zaken aanpak).
Er gloort hoop. Ik heb al iets van me afgeschud, al iets losgelaten.
Comments are closed.