Moederdaguurtje. Zo noemde mijn vader Moederdag altijd, met een seintje naar ons toe, als kinderen, omdat we ‘‘s ochtends een cadeautje gaven, een ontbijtje op bed, en verder was het wel prima.
Misschien dat ik daarom ook zelf niet zoveel waarde hecht aan Moederdag. Het is elke dag Moederdag, en liever zou ik een niet-Moederdag willen.
Mijn Moederdaguurtje begon met dat ik zelf onze oudste zaterdag de hele dag al aan het motiveren was om iets te kopen voor Moederdag, want ‘je gaat je rot voelen als je niets hebt.’ Ook Geert stond klaar om op zijn initiatief iets met hem te gaan kopen. Er kwam niks.
De middelste en jongste hadden eigengemaakte werkjes, al twee weken ergens verstopt en lieten mij weten dat ik vooral niet dáár en dáár mocht gaan zoeken.
Dus zondagochtend kwamen ze de cadeautjes brengen, helemaal trots, en dat vind ik toch wel heel schattig.
Onze middelste, jongen van 7, had een blikje met allemaal kaartjes erin waarin lieve dingen over zijn moeder stonden, zelfgeschreven. ‘Oh, wat een lieve dingen Kalle,’ zei ik. Zijn reactie: ja, ik had het liever over papa willen schrijven, maar het moest over mama gaan.
‘Maar je vindt je dus dat mama lekker kan koken? Wat leuk om te horen,’ probeerde ik nog een keer. Zijn reactie: Eigenlijk had ik op willen schrijven dat je lekker kunt bestellen, patat en frikandellen, maar ik wist niet hoe je dat moest schrijven.
Het was weer een mooi Moederdaguurtje in 2024.
