Ik heb het deze week al vaker gebruikt, maar ik blijf lachen om de volgende uitspraak:
‘Je kan niet altijd 10 gooien.’
Ik las deze uitspraak bij iemand die ik op insta volg, gewoon iemand uit Urk, die nog op de ouderwetse manier instaat: ongebreideld, vanuit het hart en gewoon delend wat in je opkomt.
Het gaat vaak goed, maar je kan gewoon niet altijd 10 gooien. Je zit ook weleens mis.
Een ‘snaartje’ van deze insta’er strooit ook geregeld met pareltjes:
Havenrechts. Wat een heerlijk woord.
Ik zocht m’n opoe weer eens op. Dat gaat altijd gepaard met wat schuldgevoelens, want: ik moet vaker bezoekjes brengen.
M’n opoe loopt tegen de negentig, is nog heel kwiek, maar wel behoorlijk doof. Een gesprek voeren kan nog het beste getypeerd worden als twee individuen die mededelingen doen.
Door het kamerraam zag ik dat er nog twee andere bejaarden zaten. De gemiddelde leeftijd schoot omhoog. Drie bejaarden van minstens 80+, en ik.
Oud worden, ik zie ertegenop. Alles wat achteruitgaat, gaat hangen, wat je moet loslaten.
Maar ik stuitte op het volgende gesprek:
Oude man (broer van m’n opoe), mopperend, over z’n zorgappartement: ‘Ik vind er niks aan. Het is niet van mezelf.’
Kwieke vrouw van 80 (vriendin van m’n opoe): ‘Je moet niet klagen, zo gaat dat nou eenmaal. Oud worden is loslaten. En dat is niet leuk. Maar het is een mooie kamer, het eten is goed, en de verzorging ook.’
Oude man, mompelend mopperend: ‘Het is zo’n ondergang.’
Kwieke vrouw: ‘Het gaat ook niet om de ondergang. Het gaat om de opgang (wijst omhoog). Daar moeten we naar uitkijken. Het hemelse huis zal ook niet van onszelf zijn.’
En daar viel niets tegenin te brengen.
Maar ik kon die broer van m’n opoe zo goed begrijpen. Niet meer in je eigen huis kunnen wonen, een huiskamer delen met allemaal andere stoetelige bejaarden. Z’n hondje had hij niet mogen meenemen in het zorgappartement. ‘Kijk maar naar z’n foto,’ had m’n opoe gezegd.
Maar dat is toch niet helemaal hetzelfde.
Dagelijks loop ik 1 a 2 keer langs het tankstationnetje de Gulf achter ons huis. En nooit is met bijzonder opgevallen, totdat we een hond kregen, en ik door dagelijkse loopjes gefascineerd raakte door die paar vierkante meter aan de Urkerweg.
Ik begon er ook m’n auto te tanken, omdat ik zin had om deel uit te maken van dat hele gebeuren daar. Want elke keer weer spannend: wie tref je, vacuüm verpakt, achter de plastic platen, en via wiens pinapparaat moet je betalen?
Ik heb zelfs overwogen om daar ook m’n was te gaan doen. Gewoon, voor de full experience.
Gisteravond zag ik dat het tankhuisje afgeplakt was, en geverfd wordt. Doordat het donker was, en er net een paar auto’s stonden, scheen er rood licht op een golfplaten bijgebouwtje, dat er nog niet zo lang staat. Een paar seconden dacht ik, wordt dit nou rood geverfd, en welke betekenis heeft dat? Wordt het een afwerkkamertje? Om met de tijd en de klandizie mee te gaan? Maar nee, het was het rode achterlicht van een auto. De kleur was gewoon nog wit.
Dat bijgebouwtje staat er nog niet zo lang staat. Op die plek was eerst een soort terrasje gebouwd, eenvoudig, van de meest treurige schoonheid. Een golfplaten afdak, met daaronder een paar kleine tafeltjes met gedraaid ijzeren poten, en een paar wiebelige stoelen.
Ik had mezelf daar in de zomer al zien zitten, op zo’n oncomfortabel stoeltje, met een vieze poederkoffie in kartonnen bekertje, met een creamer erdoor, omringd door voorbijsuizende auto’s. Misschien zou ik er wel een klef saucijzenbroodje bij nemen.
En o, wat zou ik daar genoeglijk zitten.
‘Je wil het wel zijn, maar je wil het niet worden.’
Citaat van zelfhulpmilitair Ray Klaassens, bekend van het programma Kamp van Koningsbrugge.
Eentje die geregeld door m’n hoofd spookt.
(Tijdje terug had De Volkskrant Elke Dag een interessante over ‘Waarom zijn de zelfhulpboeken van militairen zo populair?’)
Zondag zat ik tamelijk uitgeblust in de kerk. Alleen, dat had ik heel erg nodig, vond ik.
En ik dacht, het leven loopt niet lineair vooruit. Maar eerder in cirkels. Want op dit punt, dat ik het nodig heb om alleen te zijn, omdat alles om mij heen als teveel voelt, dat heb ik geregeld. Dat voelt als terug bij af.
Ik heb dit hier ook al eens beschreven, dus dat bewijst ook maar weer dat je in cirkels draait.
Wat kan ik nou eigenlijk? Dat vraag ik me weleens af. Tuurlijk ik kan heus wel dingen opnoemen die ik kan, maar ik heb het over vaardigheden, of kennis, waar je iets aan hebt als het gaat om overleven. Stel, je belandt op een onbewoond eiland met mij, ok, dan kan ik aangeven of je ‘red mij’ of ‘redt mij’ in het zand moet schrijven, voor het geval er toevallig een helikopter voorbijvliegt.
Zou je met mij in een rampsituatie belanden, dan zitten je geliefden sneller dan je zou denken aan de natte cake bij de DEL. (Deze grap was te goed om niet te gebruiken, Simon!)
Toen ik afgelopen week voor het eerst zeilde, en ik redelijk overstag kon gaan, en begon te begrijpen wat aan de wind, voor de wind, halve wind, en ruime wind betekende, om maar eens wat termen te noemen, voelde ik me competent.
In dat kader besloot ik ook zelf onze muren te gaan verven. Tape, verf, kwasten, tijd, dat zou moeten lukken toch. Ik had een uitgekiende planning, een duidelijke briefing van mijn zwager gekregen, en ik verheugde me al helemaal op dat competente gevoel dat ik zou ervaren. Yes, ik kan iets! Ik zou vanaf nu aan elke avond naar onze muren staren, en denken, dat heb ik toch maar mooi gedaan. Wat een heerlijk gevoel zou dat zijn.
Dat gevoel bleef uit. Wat een pokkewerk.
3x is scheepsrecht. En aangezien het me drie keer in korte tijd is overkomen, achtte ik de tijd rijp om erover te schrijven.
Mannen die vreselijk beginnen te gapen op het moment dat ik iets vertel/toelicht/uitleg.
Nu weet ik wel dat ik lang van stof kan zijn, bedoel haal me niet los. Maar anderzijds doe ik heus wel m’n best om kort en bondig te zijn.
Ik heb het dan ook niet over een klein gaapje dat je even stiekem achter je vuistje pleegt, zo’n gaapje waarbij je je lippen op elkaar probeert te houden, en je neusgaten zover mogelijk openspert om de benodigde zuurstof naar binnen te halen.
Nee, minstens vijf grote ongegeneerde gapen in een minuut, waarbij de mond zover opengaat dat een zwarte huisvlieg er geen weerstand tegen kan bieden, omdat de luchtstroom die aangezogen, wordt zo sterk is.
Zijn het zulke slaapverwekkende verhalen dan?
Zoals je in de zomer plannen maakt om het straks allemaal anders te gaan doen, zo deden wij dat ook afgelopen zomer ook. We gingen zeilen! Nederland rond, de wereld rond.
Vaak blijven zulke plannen natuurlijk iets waar je het alleen maar over hebt, maar waar niets van terechtkomt.
Dus hadden we bedacht, we laten ons eerst een keertje op sleeptouw meenemen, vinden we het leuk, gaan we op zeilles, en zo kijken we steeds een stapje verder of we er mee door willen.
Dus een paar weken geleden hadden we een zeiltochtje afgesproken met een kennis, en het kwam me natuurlijk totáál niet uit. Ik wilde liever sporten, ik wilde liever niets doen, ik had nog duizend-en-één dingen op m’n to-do-lijst staan. Ik had hoofdpijn, ik was moe. Ik wilde dat de dag klaar was.
Maar goed, dat zijn allemaal geen goede argumenten om iets niet te doen, dus gingen we op een mooie donderdagavond het water op, en het was heerlijk. Alsof met het uitvaren van de haven, ik ook wegvoer van alle drukte in m’n hoofd en lijf. Halverwege keek ik op m’n telefoon en zag allerlei berichten met verzoeken, opdrachten en nog meer to-do’s, en ik kieperde m’n telefoon zo overboord. Weg ermee. (Grapje natuurlijk, maar het had gekund).
Toen ik dit verhaal de volgende avond tijdens de scabseizoensopening vertelde aan een man die speciaal voor die avond naar Urk was komen zeilen, werd er goedkeurend geknikt, en het voelde alsof ik geslaagd was voor het zeilerstype.
(Afgelopen dinsdag onze eerste echt zeilles gehad, en het ging ons redelijk voor de wind!)
