Flirten of flurten? Wat is het verschil? Waarschijnlijk klinkt dit morgen minder logisch als nu.
skrepr 15 jaar
Echt, ik wil in het vervolg alleen nog maar met it’ers op vakantie. Er bestaat geen gedoe met telefoons, e-readers, laptops, iPad, hotspots of airdrops. Alles wordt direct voor je opgelost. Wil je een oplader, usb-c, powerbank? Geen probleem. Nieuw template voor je blog? Zo geïnstalleerd.
Ik ben, als enige niet-werknemer, mee met een jubileumreis van skrepr. Het voelde eerst wel raar, en toch ook weer niet. ik weet nog goed hoe 20 jaar geleden Geert een advertentie voor de Computer Dokter had geprint, en wij deze samen brievenbus voor brievenbus rond brachten. skrepr is toch wel echt verweven met mijn leven.
Ik geniet. Wanneer wissel je met iemand van gedachten over de vraag of het goed of slecht is wanneer je het gevoel hebt dat je iets hebt gemist. Dat vind ik mooie vragen.
Proost, op 15 jaar skrepr!
Liminale zone
Afgelopen maandag, eerste werkdag, hectisch, hoofdpijn. Een zeurderig gevoel bleef hangen.
In de namiddag had ik toegezegd aan te sluiten bij een overleg van een (visserij)project van scab waar ik ook in participeer. Daar ontmoette ik zo’n bijzondere vrouw, Christa Anbeek, theoloog, hoogleraar, en heel veel meer. Op slag verdween m’n hoofdpijn en weg was het zeurige gevoel.
Ik kreeg haar boek ‘kwetsbaarheid omhelzen’ en ik begon erin, en ik vond het jammer dat ik het niet voor de meeting had gelezen. In haar boek schrijft ze over liminale zones. Een begrip dat ik nog niet kende; een woord dat ik nog nooit gehoord had.
Liminale zones. Liminale zones. Liminale zones. Een liminale zone is een tussenruimte. Een ruimte van het niet-weten. De hele week spookt het woord al door m’n hoofd. Liminale zone liminale zone liminale zone.
Ouder worden
Wanneer je op een gegeven moment merkt aan je lichaam dat de zwaartekracht er vat op krijgt (als in: alles gaat zakken), of wanneer je steeds meer hulpstukken nodig hebt om normaal te functioneren, dan weet je dat je in de (gelukkige) positie verkeert dat je ouder wordt.
Zo vond ik mezelf terug in bed met een nachtspalk om mijn teen, proberend mijn hallux valgus wat in te dammen. (Wat heerlijk trouwens dat er ook weer zo’n mooi woord bestaat voor een scheefgegroeide teen waardoor er een knobbel op je voet ontstaat.) Geert naast mij klikt een nachtbeugel in, om z’n gebit recht te houden. Dus met het ritselen van klittenband en het geklik van plastic, proberen we onszelf in vorm te houden. Wat zal er de komende jaren nog bijkomen?
Oud: we willen het allemaal worden, maar niet zijn.
Noem mij
Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan
Laat mijn naam zijn als een keten
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
O, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
Neeltje Maria Min. Uit: voor wie ik liefheb wil ik heten (1966)
Deze week zijn er weer ontelbare leerlingen en studenten begonnen in een nieuwe klas of met een nieuwe studie, en normaal gesproken was dit voor mij ook het moment waarop ik weer vele nieuwe namen (personen) leerde kennen.
Altijd moest ik dan denken aan bovenstaand gedicht van Neeltje Maria Min. Het vat zo krachtig wat het kennen van een naam betekent.
Nog zie ik gezichten van leerlingen en studenten, zelfs als het stoere jongens van een jaar of 20 waren, oplichten, wanneer je ze bij hun naam noemde.
Of toen ik in Ieper een herdenking van de Eerste Wereldoorlog bijwoonde, waar onder de Menenpoort namen plus leeftijden werden opgenoemd van slachtoffers, gevolgd door het blazen van de Last Post. Ongelooflijk indrukwekkend.
Fun fact: ‘Voor wie ik liefheb wil ik heten’ was het debuut van de (destijds) jonge Min. Het sloeg in als een bom. Heel literair Nederland buitelde over de jonge Min heen, en probeerde naarstig de betekenis van het gedicht te achterhalen. Veel heeft Neeltje Maria Min er nooit over gezegd. En dat geeft het toch ook iets raadselachtigs mee.
Zwijgen
Ik begin de kunst van het zwijgen steeds meer onder de knie te krijgen.
In de vakantie las ik een (opvoed)boek waarin nagegaan werd hoe verschillende culturen over de hele wereld hun kinderen opvoeden. De Inuit doen dit met vooral veel stilte.
De kinderen willen dat ik politieagentje speel bij hun ruzies; ik zwijg, en hum alleen wat.
De kinderen hangen lange onnavolgbare verhalen op; ik lach, en hum wat.
Iemand maakt een zure opmerking; ik glimlach en zwijg.
Iemand maakt over hetzelfde onderwerp nog eens een zure opmerking; ik pers mijn lippen op elkaar, ik grimlach, en zwijg.
Iemand mailt een totaal niet helpende opmerking; ik zucht, maar ik reageer niet.
Grappig (en veelzeggend) is het dan weer wel dat ik schrijf dat ik zwijg.
Kortsluiting
Voetbalmoeder
Vandaag stond ik voor het eerst op het voetbalveld langs de zijlijn te kijken naar een partijtje voetbal van onze middelste.
Om 07.00u de wekker moeten zetten is niet per se wat ik ambieer op een zaterdagochtend, maar kennelijk is half Urk ‘s ochtendsvroeg in de miezerregen bij de voetbalvelden te vinden.
Ontzettend grappig trouwens om die kluwen kleintjes als één mierenhoopje rondom een voetbal te zien scharrelen, strompelen en mis trappen.
Opmerking: ik had hier nog een kritische alinea staan over wat ik vond van bepaald gedrag van ouders langs de zijlijn, maar ik heb het weggehaald, omdat ik me een huichelaar voelde om het dan hier ‘heldhaftig’ te typen, terwijl ik niet het lef zou hebben om er op dat moment wat van te zeggen.
Herinneren
Nog steeds ben ik er niet helemaal voor mezelf uit wat het schrijven elke dag nou precies oplevert.
Alleen vandaag moest terugdenken aan m’n eigen blog over stoppen, toen ik tijdens m’n eerste werkdag abrupt de neiging had om de handdoek in de ring te gooien.
Ik herkende een patroon bij mezelf, en kon via m’n eigen woorden mezelf in herinnering brengen om alleen te stoppen op een goeie dag.
Dus in feite is het gewoon praten met mezelf. En kennelijk is dat al ruim een maand (!) voldoende.