Het begon allemaal in 2009 met wat gezwets op een verjaardag over kamperen, en dat we dat weleens wilden proberen, en naarmate de avond vorderde werden de verhalen sterker, waarschijnlijk met de gedachte dat iedereen het de volgende dag toch wel vergeten zou zijn.
En toch zaten we daar zo ineens met elkaar in de zomer, in een blauwe transporterbus, afgeladen met kampeerspullen, zonder enige kampeerervaring aan beide kanten, zonder dat we écht bevriend waren, op weg naar Italië, om daar twee weken met elkaar te gaan kamperen.
De vakantie was één groot avontuur, en is het startpunt van een jarenlange vriendschap gebleken. Bedrijven, huwelijken, zwangerschappen, verhuizingen, kinderen: heel wat fases zijn we al met elkaar doorgegaan. Er waren pieken, en er waren dalen, maar altijd was er een lijntje dat ons verbonden hield.
Samen met vakantie gaan is na al die jaren nog steeds iets wat we erg goed kunnen.
‘Hebben jullie het laat gemaakt?’ ‘Nou, Ushuaia was al dicht.’
Op onze één na laatste avond zijn we met z’n tweetjes uit. Diner pas om 22.00u gereserveerd, want dat schijnt hier normaal te zijn. Eten, en daarna de calorieën er weer afwiegen; helemaal mijn ding.
Morgen onze laatste dag samen, en er begon zich net een vakantieritme te ontspinnen. Een wandelingetje naar het bakkertje, een brunch, een activiteit uitvoeren die vooral horizontaal plaatsvond, eten, kinderen naar bed proberen te krijgen, en dan volwassentijd.
En morgen, morgen gaan we de hele dag roepen ‘alweer de laatste dag, wat gaat het snel.’ En daarna gaan we weer terug naar het dagelijkse leven.
Bij gebrek aan beter had ik op het vliegveld een paar tijdschriften gekocht.
Ik ben vroeger echt opgegroeid met tijdschriften: het begon met de Donald Duck, toen Tina, (de Hitkrant was ook een tijdschrift toch?) Fancy, Cosmogirl, Elle Girl, later Cosmopolitan, Grazia, Elle, Marie Claire, Linda, VT Wonen. Maar ik las ook graag als hippe twintiger de Margriet en Libelle van m’n moeder.
Maar met de jaren zijn tijdschriften denk ik gedateerd geraakt? Zal ongetwijfeld te maken hebben met alle social media platformen, en het veel gerichter kunnen volgen van je interesses.
Ook het narratief over vrouw, met baan, met gezin, met sociaal netwerk, dat alle ballen hoog moet houden, dat je tegenwoordig in élk tijdschrift terugvindt, is zo slaapverwekkend geworden. Dat je niet in slaap bent gevallen bij deze alinea, vind ik al knap.
Dit narratief vond ik ook weer terug in de Linda die ik kocht. Het was zelfs het thema.
Zo las ik over dit ‘oh, wat zijn we toch druk met z’n allen’ en kilometermeterslang artikel, en dat creëert toch een bepaalde verwachting; dat er iets verfrissends wordt gepresenteerd als antwoord op dat ‘druk druk druk’. In het artikel passeerden alle clichés de revue: van social media is oorzaak tot vrouwen hebben er meer last van dan mannen, bla bla bla.
Ik lezen lezen lezen. Welke ingenieuze oplossing zou geadviseerd worden tegen ons drukke bestaan? Er kwam zelfs een psychotherapeut aan te pas. En raad eens: minder doen. Je dag niet niet zo vol proppen.
Heb ik voor deze allesomvattende niet te overtreffen wijsheid serieus 5 minuten van mijn kostbare tijd verspild?
Simpele dingen die het leven leuker en aangenamer maken voor jezelf en de mensen om je heen, daar houd ik van.
Tijdje geleden waren we uitgenodigd voor een avondje bij vrienden van sport, samen met nog een ander stel. In diezelfde week had ik een blog gelezen over ‘96 simpele dingen die het leven leuker maken’ (als ik wat gemotiveerder was geweest, dan had ik die blog kunnen linken). Één van de punten was ‘neem altijd een cadeautje mee voor de gastheer/vrouw.’ Dat simpel ook ingewikkeld kan worden, daar had ik niet direct rekening mee gehouden.
Zoiets aardigs en hoffelijks als een bloemetje meenemen voor de gastvrouw, sprak mij wel aan, dus toog ik zaterdagmiddag naar de bloemenwinkel om een klein bloemetje te halen voor de gastvrouw van die avond. Tot zover niets ingewikkelds.
Omdat het zaterdagmiddag was, en de bloemist van z’n bloemen af wilde, stopte hij ongeveer alle bloemen en grassen die hij nog over had in het boeketje dat ik bestelde, in de veronderstelling mij een plezier te doen. Mijn kleinigheidje werd dus voor de gelegenheid een overdreven boeket.
Eenmaal thuis begon het dilemma. Wat doe ik? Boeket maar thuis op de tafel zetten? Maar ja, het idee was goedbedoeld, en toch ook aardig.
Aangekomen bij onze vrienden die avond kwam ik met een te overdreven boeket aan, met de woorden ‘hier een kleinigheidje.’ Het had precies die ongemakkelijkheid die ik al voorvoelde. Ik kon toch ook niet echt uitleggen dat ik maar iets kleins wilde, maar dat er een hele restpartij aan bloemen was ingestopt door de bloemist, voor hetzelfde geld. Maar dat ik nu met een gigantisch boeket aan kwam zetten voor een gezellig avondje, had toch ook iets overdreven. Dus met wat omslachtige halfzinnen probeerde ik het maar een beetje af te doen, en gauw het onderwerp op iets anders te brengen.
Simpele tips opvolgen die het leven leuker maken: het kan ook ingewikkeld worden.
Vandaag was ik in de auto gestapt, met Geert, om de meest alledaagse activiteit te doen die er bestaat: boodschappen.
Plotseling nam Geert een andere afslag, en op een gezellige manier werd ik eigenlijk ontvoerd.
We stapten even de gebakkenluchtwereld van de Blue Marlin binnen, om daar een drankje te doen, en als decor en publiek konden we het spel van kijken meespelen.
Toen we weer op weg naar de supermarkt reden, terug naar onze werkelijkheid, dacht ik hoe goed het is als je iemand aan je zijde hebt die een tegengesteld karakter heeft als jijzelf.
‘Pijn is een emotie, en een emotie kun je uitschakelen,’ is een vermaarde uitspraak van Dai Carter van het programma Kamp van Koningsbrugge. Aan deze uitspraak moest ik vandaag denken toen ik kampte met mittelschmerz.
Wat een mooi woord: mittelschmerz. Leuker en sprekender dan het Nederlandse woord ovulatiepijn. Bijna maandelijks voel ik heel precies mijn eisprong. Het is een krampachtige pijn, heel specifiek aan mijn linkerkant, en het komt zachtjes op, zwelt aan en zakt met een (paar) uur ook weer af. Wanneer ik het aan voel komen, weet ik niet hoe snel ik paracetamollen moet slikken om de pijn wat te verlichten.
Nu heb ik natuurlijk ook drie bevallingen meegemaakt. Bevallingen die heel soepel en vlotjes verliepen (zonder pijnstilling e.d), maar de pijn die ik toen ervaarde, komt totaal niet in de buurt van die ovulatiepijn. Bij de laatste bevalling kreeg ik na het breken van mijn water, zo’n plotselinge intense perswee, dat ik de pijn vanuit m’n buik naar m’n hoofd voelde stijgen, en het me naar adem deed snakken. Ik weet nog dat ik dacht ‘erbij blijven Aaltine, want anders val je weg.’
Voor de eerste bevalling had ik me ook verdiept in de functie van pijn bij bevallen. Zinnen als ‘het moet heftig en pijnlijk zijn, want dan ben je er bijna’ en ‘als je het gevoel hebt dat je bijna doodgaat, is dat goed, want dan ben je er bijna’ waren op mijn netvlies gebrand. Het maakte zelfs dat ik uitkeek naar de pijn, want dan was ik dichter bij de grootste beloning: een vers baby’tje.
En die ovulatiepijn kan ik maar niet verdragen. Vanochtend dacht ik zelfs dat ik niet goed werd. Ik dacht, het moet niet gekker worden; doe eens normaal.
Samen met Dai denk ik toch ook dat pijn erg relatief is, en vooral mentaal.
We zijn vandaag gearriveerd op Ibiza, met Joanne en Rinke. En het is WARM. Beetje acclimatiseren, een beetje de hitte kwijtraken was wat vandaag centraal stond. We bleven zeggen: dit is wat we wilden, hier kwamen we voor.
En het is nu al heerlijk. Kinderen zijn niet uit het zwembad te slaan, huis is precies goed, en het is zeer kindvriendelijk ingericht.
Werd ik vandaag ook nog getipt voor een goed boek, dus wat wil een mens nog meer.
Eigenlijk werkt er niets meer verbindend dan meaken over het huishouden tijdens tentenkamp.
Alhoewel, het is niet echt een gesprek of een dialoog, maar eerder een monoloog waarbij iemand tegen iemand vertelt welke routines zij wel/niet heeft, en vervolgens de andere vertelt wat zij wel/niet doet. And i love it.
Waar anders moet je het over hebben terwijl je een week lang ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds met elkaar om een tafel zit?
Ik zou het kunnen hebben over hoezeer ik mezelf teleurstel als ik weer kinderachtige dreigementen naar de kinderen uit als ze het bloed onder m’n nagels vandaan halen.
Ik zou het kunnen hebben over hoe ik me soms een ploetermoeder voel, en niet kan loslaten, en niet kan relativeren, en onzinnige verbanden trek.
Ik zou het kunnen hebben over hoe ik me soms een naaktslak voel, en geen schild heb, en dingen niet van me af kan laten glijden.
Hoe opvoeden voelt als een gevangenis, met z’n eeuwige stroom van taken en verantwoordelijkheden, en waaruit je maar niet kan ontsnappen.
Hoe ik eigenlijk niet mag klagen, want hé, kijk eens om je heen, tel je zegeningen eens.
Maar nee, ik eindig met de woorden van Prediker. Alles gaat voorbij, en voor alles is een tijd. Deze dag gaat weer voorbij. En morgen zal ongetwijfeld beter zijn dan vandaag.