Tijdje terug hoorde ik twee vrouwen in een podcast praten over dat voor vrouwen een opgeruimd huis het perfecte voorspel was.
Toen Geert avances maakte, zei ik dit gekscherend tegen hem.
Sindsdien is het huis nog nooit zo opgeruimd geweest.
Eindejaarsdingen
Bij uitstek is deze tijd van het jaar geschikt om terug te kijken op het afgelopen jaar. Trouwdatum en verjaardagen: allemaal momenten waarop je realiseert dat er weer een jaar voorbij is.
Al wandelend met de hond liep ik te mijmeren over wat het afgelopen jaar me gebracht had, en ook wat ik er zelf van gemaakt had.
Ik bedacht me dat ik dit jaar werk gemaakt heb van goede gezonde routines. Hoe ik m’n eetpatroon heb aangepast; wandelen, pilates en crossfit in m’n week; minder bestellen, meer sparen. Ook dacht ik na over op welke vlakken ik me ontwikkeld had; de nieuwe dingen die ik heb geprobeerd.
En gaandeweg, al wandelend, dacht ik, get, het is allemaal ‘ik ik ik. Wat heb ik gedaan, hoe heb ik me ontwikkeld, wat heb ik ervaren.
Misschien is dat ergens ook niet gek, je reflecteert natuurlijk over je eigen doen en laten. Maar toch.
Wat heb ik eigenlijk voor een ander gedaan? Hoe ben ik de mensen om mij heen tot dienst geweest? Wie heb ik geholpen? Ben ik voor anderen iemand die betrouwbaar is?
Deze vragen kwamen in mij op toen ik vooral aan het bedenken was hoe ik dit jaar heb ervaren. En zijn die vragen eigenlijk niet relevanter, en betekenisvoller?
Minder ik, meer betekenis voor de mensen om mij heen. Benieuwd wat 2025 brengt.
Wat nou als het lukt?
Van de week moest ik op een box springen. Op de hoogste stand. Zo’n houten ding, die je in sportscholen vindt. De laagste stand is makkelijk op te springen, bij de middelste stand moet ik wel even aanzetten, maar springt evengoed nog wel comfortabel. Maar bij de hoogste stand moet ik echt even een mentale drempel over.
Bij elke sprong die ik nam, moest ik als het ware eerst over m’n gedachten springen. Wat als het nu niet lukt? Wat als ik val, wat als ik m’n knieën bezeer?
En elke keer sprong ik gewoon op die box. Zonder te vallen, zonder m’n knieën te bezeren. Wat nou als het wel lukt? Het maakt echt verschil wat je in je hoofd tegen jezelf zegt.
Geen nieuw inzicht, maar daarom nog niet minder waar.
Wat is de mens?
Vandaag zat ik bij een brainstormsessie over het zoveelste subsidie-initiatief voor het onderwijs dat er voor moet zorgen dat het vanaf nu écht beter en anders wordt.
Er werd een interventiekompas gepresenteerd, waar wij onze neus over mochten snuiten.
In de brainstorm trok ik samen op met iemand die ik geloof ik gekwetst heb, omdat ik hem een witte boomer noemde. (In mijn verdediging: we behandelden het thema Imago en Beeldvorming (binnen techniek en technologie) en hij dwaalde zo verschrikkelijk af van het onderwerp dat ik het gevoel kreeg dat ik het even persoonlijk en dichtbij moest maken).
In ieder geval, we worstelden ons dapper door de thema’s van het interventiekompas, en we bleken best veel overeenkomsten in ons denken te hebben. Op de brainstorm A-3 flappen schreven we niet veel.
Wie is de mens voor jou?
Daar kwamen we telkens op terug. Wederom, geen antwoorden te vinden hier.
Pleetje
Soms wil je zo graag iets ventileren, maar weet je ook dat het beter is om het niet te doen.
Zo las ik het volgende op Klasbord, de schoolapp van de basisschool:
En o zo graag had ik eronder willen zetten: bedoel je nu dat ik een klein wc’tje moet meegeven, of bedoel je een plaidje?
Ik hoopte dat die ene opmerking die eronder geplaatst was, ging over ‘pleetje’, maar helaas, dat was niet zo.
Dus in plaats van een opmerking onder het bericht, schrijf ik het hier maar neer. Nu is het uit mijn systeem, maar heb ik voorkomen om de taalpurist uit te hangen.
Naderend einde
Het einde van het jaar nadert, en overal zie je de lijstjes en de terugblikken weer opduiken.
Dat maakt natuurlijk dat je zelf ook gaat nadenken over het afgelopen jaar, en als er één gevoel is dat steeds duidelijker wordt, is het wel het volgende: het leidt allemaal nergens toe, als je zelf niet bewust aan de knoppen draait.
Je blijft je vervelen op je werk, je blijft zomaar je geld uitgeven, je blijft scrollen op social media, je dagen blijven overvol, enz enz, als je er zelf niets tegen doet.
Klinkt simpel, maar toch kost zoiets tijd om te beseffen, en nog meer tijd om ernaar te handelen.
Eén inzicht hielp me de afgelopen dagen in het bijzonder: alle media die ik consumeer is erop gericht om me méér consument te laten zijn. Dat is in de basis dus niet per se iets wat ik ben, maar dat laat ik me overkomen.
En het mooie daarvan is, daar kan ik (met kleine stappen), mee stoppen. Een daad van verzet. En dat voelt góed!
Eerherstel
Ik heb een boek voor Geert z’n verjaardag gekocht. Ik ben niet zo goed in cadeautjes geven trouwens. Legendarisch zijn nog steeds de automatten die ik eens kocht voor Geert, omdat me dat wel … tja, wat eigenlijk? Leuk niet per se. Mooi ook niet. Nuttig? Nee, ook niet echt. De automatten pasten niet eens in zijn auto.
Ik weet nog eens van heel vroeger toen we met een dansgroepje waar ik inzat, lootjes trokken. Ik had iemand getrokken die ik niet echt mocht, wederzijds denk ik, en moest een cadeautje kopen. Ik kocht iets wat ik zelf heel graag wilde: een nieuw boek van de babysittersclub. Of, wacht, een boek uit een reeks die de Tina uitbracht, dat was het denk ik.
In ieder geval, cadeautje ingepakt, surprise eromheen, maar ik kon me niet beheersen. Uiterst voorzichtig heb ik destijds het boek uit de verpakking gehaald, gelezen, en weer terug in de cadeauverpakking gedaan.
Ik moet zeggen dat ik redelijk opgetogen was met het cadeautje dat ik toen had gekocht. De blijdschap die ik zelf ervoer bij dat boek; het kon niet anders dan dat die andere dat ook moest ervaren.
Totdat m’n oudste zus smalend zei: Hoezo is dat een leuk cadeau? Je weet niet eens of ze van lezen houdt. Bam, die kwam binnen. Gevoelens van onzekerheid, falen, en wat al meer. Wel een wijze les geleerd.
Terug naar nu: ik kocht een boek voor Geert z’n verjaardag (Intentioneel leven, voor wie het zich afvraagt), omdat hij er over hoorde in een podcast.
En weer kon ik me niet beheersen, en heb het boek, niet stiekem deze keer, al eerst gelezen. Vervolgens heb ik het boek verstopt, terwijl ik ondertussen de hele tijd oneliners, ideeën, opvattingen en tips uit het boek deel.
Het wordt me allemaal niet erg in dank afgenomen.
Extra werk
Van het weekend zat ik in een beetje besmuikt te lachen om de generaties onder mij, die niet meer fulltime willen werken, hoogstens 32 uur, terwijl ze verder nog geen kinderen of andere allesomvattende verantwoordelijkheden hebben.
Tegelijkertijd is zoiets natuurlijk ook een teken van de huidige tijd. Er is iets in onze manier van leven gesluipt, waardoor het niet meer als haalbaar aanvoelt om 40 uur te werken.
Terwijl ik daarover aan het mijmeren was, moest ik aan het volgende denken:
Onze kinderen zitten (zaten) op de bso, één middag in de week. Zeg dat je er gebruik van maakt om je te ontlasten van zorgtaken, want je doet zelf ander werk op dat moment. Als je klaar bent met werken, wil je je kinderen ophalen, en dan klaar, basta, naar huis, koffie drinken, eten, kinderen naar bed.
Maar óók met de bso heb je een app, waar de hele tijd berichten in gedeeld worden, als: wil je eierdozen meegeven voor een werkje, we gaan oefenen met de musical en wil je thuis liedjes oefenen, het is dag van de kinderleidster en wil je een attentie voor de bso-juf maken, je bent uitgenodigd voor de musical in december, op een dinsdag, overdag. Enzovoort Enzovoort.
Ook vanuit de basisschool heb je een app, met dagelijks extra taken voor de ouder: wil je een schoen meegeven, wil je rijden maandagmiddag om half 3 naar de bibliotheek, kom kijken op de kijkmiddag donderdagmiddag kwart voor 3, je mag kind verkleed, vergeet de boekentas niet, geef een plastic tas mee, we sparen voor Americaspullen voor het thema. Enzovoort enzovoort.
Dan heb je nog sport, met appgroepen. Haal een bal op, verkoop lootjes. Kom kijken naar de wedstrijd, enzovoort enzovoort.
Bij alles wat je kinderen doen, komen er taken en opdrachten voor de ouders bij. Ook ik heb geen tijd meer om te werken, omdat ik alleen maar bezig ben met taken uit te voeren voor de bezigheden van de kinderen.
Ik weet niet of de jongere generaties onder mij ook op dezelfde manier maar dan anders met zulke dingen te maken hebben, maar als dat zo is, zal ik mijn besmuikte lachjes terugnemen.
Zondagsrust
Wat ben ik toch blij met een afgebakende dag in de week waarop er niets gedaan hoeft te worden waar ik niet zelf voor kies.
Wat heerlijk dat we op zondag nee kunnen zeggen tegen alle ‘leuke’ initiatieven, uitjes en activiteiten.
Het is goed om elke zondag weer in de kerk te zitten, jezelf even aan de kant te zetten, en je te richten op iets buiten jezelf en de wereld.
Toch leuk dat je elke zondag weer met je familie in een kringetje om elkaar heen zit en een beetje verhalen deelt over je week en leven.
Het is mooi dat er een rustdag bestaat.
Osteruurtje
Al eens gehoord van het osteruurtje? Ik hoorde van dit woord in een podcast die ik sinds kort met veel plezier luister (Aaf en Lies lossen het op).
Maar het osteruurtje is het moment, of het uur, of in ieder geval een kleine periode voordat je moet presteren/performen. Dus voordat je een prestatie moet leveren. En in die kleine tijdsperiode voel je je neerslachtig, depressief, akelig, tot het moment waarop je ‘op’ moet.
Dat er zo’n mooi woord bestaat voor die ervaring. Wat ook betekent dat het een universele ervaring is.
Mijn favoriete universele ervaringen deze week waren ‘bore-out’ en ‘deep cleaning’. Het bezigen van deze woorden maakt het gezelliger, gedeelder (is dat een woord?).