Ik was er helemaal klaar voor om jullie mee te nemen in mijn ‘journey’ over mijn pyjama. Want, o, wat houd ik van pyjama’s.
Bij intimi sta ik bekend als iemand die buiten de deur er altijd redelijk opgeknapt uitziet, maar zodra ik de kans krijg, zit ik thuis in een pyjama.
Maar ik had al bedacht hoe ik zou beschrijven dat ik de perfecte pyjama had gevonden, met alle vereisten voor een perfecte fit, de juiste stof, katoen of linnen, en voor welke stof ik gekozen had, en als ik écht m’n hart zou volgen, dan zou ik voor 100% zijde gaan. Ik had zelfs m’n best gedaan voor een foto (helaas matig resultaat).
En toen. Toen begon de zelftwijfel. Is het niet gek dat een vrouw van leeftijd zoveel woorden wijdt aan een pyjama? En ook nog eens een foto daarbij plaatst? Hoezo dacht ik eerst dat dat leuk was? Wat zegt dat over mij?
Er kwam een woord in mij op: ‘cringe’. Ik moest wel eerst even aan een Gen Z-vriendin vragen hoe je dat woord nou zou omschrijven. (Voordat ik compleet de plank zou misslaan). Maar toen die vriendin zichzelf omschreef als ‘cringe’ kreeg ik een aardig gevoel bij dat woord.
Mijn verhaal over m’n pyjama zou echt cringe zijn. Dus ik heb het niet gedaan.