Afgelopen weekend vroeg mijn zusje ‘en heb je een drukke week voor de boeg?’ Ik zei van niet. Nee, lekker rustig.
Les 1: zoiets nooit uitspreken.
Maandag om 08.00u kwam onze directeur op me af om te vragen of ik even tijd voor haar had. Ik dacht ‘dit is het einde, nu word ik ontslagen.’ (natuurlijk niet echt, ik geloof ook niet dat daar aanleiding voor is, maar zo voelde het).
Ik kreeg het verzoek om déze week iets voor elkaar te krijgen, iets wat ik moest prioriteren boven al het andere. Aangezien ik wel lekker werk onder druk, ben ik ijverig aan de slag gegaan.
En ik realiseerde me wederom hoeveel je eigenlijk wel niet gedaan kunt krijgen in een week. Ik geloof dat Rick Pastoor in zijn Grip daar ook iets over zegt. Als je werkt alsof je aan het eind van de week met vakantie gaat, dat lukt het ineens wel om alle losse eindjes af te werken. Alsof je dan veel doelgerichter werkt.
Maar goed, wat ik me ook realiseerde: het is ook een beetje saai. Of eentonig. Al m’n tijd, energie en aandacht ging deze week op aan die ene taak, waardoor er weinig ruimte (in m’n hoofd) overblijft voor andere dingen. Verhalen bijvoorbeeld, of stukjes tekst typen, komen op als je lege ruimte in je hoofd hebt, als je de tijd hebt om even een paar uur te niksen. En je moet toch ook even ruimte scheppen om je te verwonderen en op gedachten komen. Dat is ook leuk, en het is iets van jezelf.
Volledig gefocust zijn op een taak geeft een kick als het lukt binnen de gestelde deadline. Maar dagelijks tijd maken voor verwondering geeft meer voldoening.