Oké laten we beginnen met dat dit een unicum is, een gastblog bij mijn favoriete blogger Aaltine! Bedankt voor deze kans.
We zijn dus net terug van wintersport. ‘We’ is in dit geval niet Aaltine en ik (dat doen we volgend jaar inderdaad anders), maar Rinke, Meindert en ik, Geert. Deze samenstelling is nieuw en ontstond uit een OLY les ergens afgelopen zomer. Meindert, de trainer, had nog nooit geskied en dat leek hem wel wat.
Dat gezegd hebbende heeft, zoals het bij mannen betaamt, niemand het meer over deze plannen tot 14 dagen voor eerst mogelijke datum. Er gaat een appje naar Meindert, “lukt deze datum?” “Ja?” “Pik je om 0300 uur op.”
Wie Aaltines blog volgt, weet: Geert + auto + vakantie = avontuur. Lang verhaal kort, we staan om 03.00 uur bij Meindert voor de deur, en de RS6 beslist: “Hier trek ik de grens”. Dus om 03.30 uur Aaltine (weer) wakker gemaakt en meegedeeld dat we met haar auto gaan. Die werkte prima en bracht ons super snel in Gerlos!
Dag 1: gelukkig hebben we Rinke:
Rond 11.00 uur komen we aan en we hebben prachtig weer. Fanatiekelingen zouden meteen de ski’s onder binden, maar Rinke heeft een ander plan: eerst ski’s huren voor Meindert, een waxbeurtje voor de onze, en dan rustig aan doen. Dit idee werd dan ook zonder tegenstemmen goedgekeurd. Om 13.00 uur zaten we aan de ‘kost’, en de rest van de middag was gereserveerd voor après-ski.
Dag 2: erop of eronder:
Nu ski ik vanaf dat ik vier was, het wordt dan een soort tweede natuur. Hierdoor zeg je ook wat makkelijk ‘ik leer je wel skiën’. De waarheid is dat je dan weer ziet hoe moeilijk skiën eigenlijk is. Pizzapunt, kracht op je dal ski, bochten afmaken, niet teveel voorover, niet teveel achterover, niet achteruit skiën, etc. etc. Nu is Meindert een sportman ten top, maar aan het einde van een lange dag begon ik me wel zorgen te maken of hij het nog wel leuk vond. Het is (voor iedere beginner) veel vallen, opstaan, angst overwinnen en onnatuurlijke houdingen aannemen.
We waren zo fanatiek, dat we de laatste gondel ook nog misten. Hierdoor bleef een rode piste (naar het dal) de enige optie. Die piste bleek een slagveld te zijn. Meindert twijfelde geen moment, trok alles uit en sprak de legendarische woorden, ‘ik ga lopen’. Op papier krijg ik de situatie niet zo goed als de werkelijkheid, maar het was een mix van vallende mensenmassa’s, ski’s, stokken en helmen die ongecontroleerd de piste afgleden en Meindert die stug doorliep.
In het hotel teruggekomen hadden we twee opties: direct door naar de apres ski, of eerst even douchen en liggen. De laatste won met 2 stemmen voor en 1 stem tegen (Rinke). We raapten rond 20.00 uur alle moed bij elkaar om toch nog naar de apres ski te gaan, maar dit werd een flop, we hadden al snel door dat promillageverschil te groot was, dus dropen langzaam af naar het hotel.
21.30 Whatsappje naar Aaltine: je hebt kans dat we morgen al terug zijn. Het is erop of eronder. Ik hou van je, ik mis je, slaap lekker.
Dag 3, gelukkig hebben we Rinke:
08.30 uur, met een onbestemd gevoel zoek ik onze ontbijttafel op. Meindert strompelt ook binnen: “Alles doet zeer, mijn billen zijn blauw, mijn benen en knieën ook.” Toch is hij vastberaden: “We gaan er weer voor.” Rinke grijpt ook in: “nog even over de après-ski, vandaag stemmen we niet. Geert, jij luistert.” Ik, nog chagrijnig van de avond ervoor, knik braaf.
Wat we toen nog niet wisten, was wat er een fantastische dag op ons zat te wachten. We zijn naar een ander skigebied gereden, een skigebied met veel blauwe pistes waar Meindert ineens bochten maakte en begon te remmen op de juiste momenten. En Rinke en ik? Wij leefden ons, tijdens Meindert zijn pauzes, uit op rood en zwart.
En de Après-ski? Juist, niet douchen en geen getrut! We checkten netjes om 16.00 uur in bij de Cin Cin. Waar we strategisch op beste plek zaten en waar het een komen en gaan was van nieuwe mensen leren kennen.
Het succes van de avond? De klassieke groene krokodil, maar dan op een plaat met 20 shotjes eromheen. Je raadt het al: verkeerde tand, shotje drinken. Perfect om contact te leggen—je stoot iemand aan, drukt op een tand, en bam, het ijs is gebroken. Natuurlijk wilden we de krokodil te slim af zijn, dus vroegen we ChatGPT om een patroon te vinden. Maar zelfs AI gaf het op. ‘Sorry, ik haak af,’ zei chat na een tijdje. Wij rond 21.00 uur ook, maar dan fysiek.
Uiteraard beloof je op zo’n avond van alles aan iedereen: vastgoed in Curaçao, koffiedrinken met de eigenaren van andere bedrijven, natuurlijk leer ik jou ook skiën morgen en binnenkort een visje op Urk? Top idee! Hoe serieus dat was? Laten we zeggen: er waren veel Jägerbombs in het spel.
Dag 4: inkakken is…. Inpakken
Rinke en ik kennen elkaar door en door, we sturen op dag 4, woensdag, elkaar een appje: ‘Moge vriend, hoe zou het met Meindert zijn? En bespreken we bij ontbijt even hoe vandaag eruitziet’. Cryptisch sturen we hier naar elkaar, we gaan vandaag lekker naar huis oké? Dingen, zoals vakanties, moet je ook niet oneindig lang willen rekken. Als het mooi is geweest, is het mooi geweest.
Tijdens het ontbijt doen we alsof we nog overleggen, maar de beslissing is al gevallen. Nog even skiën, lunchen, en om 15.00 uur rijden. Nadat we de eigenaar van het hotel overtuigd hadden dat deze keuze niets te maken had zijn hotel (hadden geboekt tot donderdag), maar met het gemis aan het thuisfront, mochten we uitchecken.
Op de piste aangekomen houdt Meindert het na 2 bochten voor gezien. Zijn enige missie is dan nog om van boven op de berg in een pizzapunt het terras te halen. Rinke en ik gaan nog even rauzen, zittend in de lift geven we elkaar een boks, was een mooie vakantie makker.
Onze missie: Meindert enthousiasmeren en heelhuids bij Sanne terugleveren is gelukt, want wat zie je een ellende tijdens die paar dagen, menigeen wordt naar beneden gebracht met bananen en sneeuwscooters, tja zo kan je vakantie ook lopen, o nee dat kunnen de meesten dan niet meer. Rinke en ik pompen ons lijf nog even vol met adrenaline om een uurtje later bij Meindert op het terras aan te schijven.
In het hotel gekomen, nog snel nog even douchen, inpakken en de auto in! Reizen met de auto gaat, zolang ik het zelf voor het zeggen heb (en de auto werkt), zo optimaal mogelijk. 100KM voor een lege tank meld ik dat we binnenkort gaan tanken, zo kan iedereen alvast nadenken: moet ik plassen, poepen en we maken één iemand verantwoordelijk voor proviand. Tanken kun je op deze manier onder de 5 minuten fixen en zo kon ik om 22.00 uur lekker naast Aaltine op de bank schuiven.
Dag 5: eind goed al goed
Donderdagochtend 09.00 uur, we hebben de kinderen weer naar school gebracht en samen met Rinke zitten we weer vertrouwd in ons kantoor. “Zaten we er nog maar he?”, “Ja zaten we er nog maar”, is het eerste wat we tegen elkaar zeggen deze morgen. Eigenlijk zeggen we: “wat heerlijk dat we weer lekker thuis zijn hè!”
