Ik zou een matig verhaal schrijven over een schuldgevoel dat ik had (heb) om iets kleins of iets groots; het is maar hoe je het bekijkt.
Maar het gevoel van domheid dat me zojuist overviel, overtreft het schuldgevoel. Foei foei, wat kan ik soms naïef zijn.
FG wilde met z’n moat een kampvuur maken in onze tuin, maar dat mocht niet van mij. Hun vuurtje voor vuur bleef branden, dus ze zochten een andere manier om toch een fikkien te stoken. Ze bedachten dat ze met een lamp en een stuk glas wel een vonk konden krijgen, en zo alsnog een kampvuur aankrijgen.
Ik krijg vaak niet eens de open haard aan, dus ik dacht, laat maar knaken. Maar jawel, even later zie ik een klein vuurtje.
Ik oprecht verbaasd, en wilde eigenlijk boos worden, want toch een vuur, terwijl dat niet mocht. Maar ik vond het toch ook heel bijzonder. Hups, even een fotootje maken bij het vuur, daarna doven, en dan naar binnen. Ook de moeder van FG z’n moat nog even op de hoogte gebracht van het wonderlijke ‘vuur door lamp en glas.’
‘s Avonds laat ik FG aan Geert vertellen hoe ze vuur hebben gemaakt, en met opgetrokken wenkbrauwen luistert Geert naar FG, en ik zie hoe dit verhaal hem niet bevalt. Ik daarop nog ‘luister nou eens positief.’
Geert tegen FG: ‘En nu even eerlijk, jullie hebben dat gewoon aangestoken, toch? Het is gans onmogelijk wat jullie vertellen.’ FG en Kalle kijken schaapachtig en ietwat zenuwachtig proesten ze het uit dat ze het gewoon aangestoken hebben met aanmaakblokjes en een aansteker.
Waarschijnlijk had jij het ook al door bij de eerste regels, dat ik flink in het ootje genomen was.
Ik dus niet. Oelewapper die ik ben.
1 Comment
Zo zie je maar weer, de volgende keer dat je een kampvuurverbod uitvaardig, verstop dan eerst de aanmaakblokjes en aanstekers. En als ze dan toch een vuurtje weten te starten, weet je dat het tijd is om ze in te schrijven voor ‘Freek Vonk overleefd’ – blijkbaar hebben we dan te maken met kampioenen vuur maken!