Ik heb een boek voor Geert z’n verjaardag gekocht. Ik ben niet zo goed in cadeautjes geven trouwens. Legendarisch zijn nog steeds de automatten die ik eens kocht voor Geert, omdat me dat wel … tja, wat eigenlijk? Leuk niet per se. Mooi ook niet. Nuttig? Nee, ook niet echt. De automatten pasten niet eens in zijn auto.
Ik weet nog eens van heel vroeger toen we met een dansgroepje waar ik inzat, lootjes trokken. Ik had iemand getrokken die ik niet echt mocht, wederzijds denk ik, en moest een cadeautje kopen. Ik kocht iets wat ik zelf heel graag wilde: een nieuw boek van de babysittersclub. Of, wacht, een boek uit een reeks die de Tina uitbracht, dat was het denk ik.
In ieder geval, cadeautje ingepakt, surprise eromheen, maar ik kon me niet beheersen. Uiterst voorzichtig heb ik destijds het boek uit de verpakking gehaald, gelezen, en weer terug in de cadeauverpakking gedaan.
Ik moet zeggen dat ik redelijk opgetogen was met het cadeautje dat ik toen had gekocht. De blijdschap die ik zelf ervoer bij dat boek; het kon niet anders dan dat die andere dat ook moest ervaren.
Totdat m’n oudste zus smalend zei: Hoezo is dat een leuk cadeau? Je weet niet eens of ze van lezen houdt. Bam, die kwam binnen. Gevoelens van onzekerheid, falen, en wat al meer. Wel een wijze les geleerd.
Terug naar nu: ik kocht een boek voor Geert z’n verjaardag (Intentioneel leven, voor wie het zich afvraagt), omdat hij er over hoorde in een podcast.
En weer kon ik me niet beheersen, en heb het boek, niet stiekem deze keer, al eerst gelezen. Vervolgens heb ik het boek verstopt, terwijl ik ondertussen de hele tijd oneliners, ideeën, opvattingen en tips uit het boek deel.
Het wordt me allemaal niet erg in dank afgenomen.
Comments are closed.