Ik ben m’n blogstreak kwijt (om maar even in snapchattermen ((wat ik niet heb)) te spreken). Ik ben gister dus voor het eerst sinds ik begon met bloggen vergeten iets te posten!
Daar dacht ik vanochtend over na, hoe dat nou eigenlijk kon. Momenteel is m’n conclusie dat de meeste dagen gewoon wel een beetje saai zijn. Oftewel, de meeste dagen zijn niet om over naar huis te schrijven.
Zoals gister: de hele dag zittend en hangend doorgebracht. Of als ik m’n natuur zou laten gaan, dan zou ik elke dag schrijven over de zinloosheid van terugkerende huishoudelijke taken. Hoe ik na zoveel jaren nog steeds niet kan accepteren hoeveel ruimte en tijd huishoudelijke taken innemen. Maar ja, dat is behoorlijk saai.
Dat vind ik juist leuk aan elke dag schrijven. Het dwingt me in ieder geval de sleur van de dag een beetje te ontstijgen, en m’n gedachten te richten op iets anders dan de dingen die je routinematig doet. (Heb ik niet al een keer een alinea in deze trant geschreven?)
Vanmiddag had ik een mooi open en kwetsbaar gesprek met mijn broertje, en dat zijn toch de dingen die je onthoudt en wilt opschrijven, en niet bah ik moest weer stofzuigen, de vaatwasser leegruimen, en prullenbakzakken wisselen.