Ik belandde op Substack door een fan-tas-tisch verhaal over kleffe jamballabroodjes. En ik vind het leuk!
Het lekker kunnen grasduinen door tekst spreekt me aan, plus dat het veel minder draait om mooie beelden.
Heerlijk om te zien dat elke schrijver met dezelfde thema’s kampt. Net zoals elk zichzelf respecterend mediapersoon een podcast moet hebben, zo lijkt iedereen (oké, velen) nu een nieuwsbrief te willen schrijven. Mijn nieuwe hobby is om de verschillende argumenten op te sporen om wel/niet betaalde content te delen (er zijn vele nuances!), wat de niche is waarbinnen iemand schrijft, hoe vaak je iets kunt verwachten, én wat de validatie is waarom diegene op substack zit.
Maar terug naar mijn punt. De laatste tijd liep ik trots te verkondigen dat ik zo moe was. Moe-zijn is altijd iets geweest waar ik nooit zoveel aandacht aan schonk, maar de laatste tijd omarmde ik dat helemaal. En dat ik dat zonder scrupules deed, voelde best uniek. Op een paar uit mijn omgeving na – die je niet love genoeg kunnen ankieken – heeft niemand het echt over moe zijn.
Totdat ik dus op substack een (heel leuk) artikel las over dat ‘moe zijn het nieuwe druk is.’ Er werden wel 14 soorten moeheid opgesomd! (Ik noem er een paar: cortisolmoe, emo-moe, tropenjarenmoe, enz.)
Daar ging mijn unieke ervaring van moe zijn.
Dus heb ik er nog een paar moeheden bij bedacht:
- Spierpijnmoe. Na flink gesport te hebben, zulke spierpijn de volgende dagen hebben, dat je voelt dat je vermoeid bent, omdat je lichaam zich herstelt.
- Alcoholmoe. Dat je na een bepaalde leeftijd al door één wijntje de volgende een knippien moet doen om bij te komen.
- Kindermoe. Dat je aan het eind van de dag geen gemekker meer kunt aanhoren van je kinderen en niet eens meer de moeite doet om op ze te reageren.
- Leesmoe. Dat je tijdens het lezen van een boek langzaamaan in slaapt valt. Omdat lezen ontspant!