Heerlijk ongemak

Ik denk dat ik dit het allerleukst vind om over te schrijven: alledaagse sociale ongemakkelijkheid. Toen ik begon met schrijven vroeg ik me af of ik een soort thema zou vinden om over te schrijven of waar ik het meeste schrijfplezier in zou vinden.

Schrijven is ook echt wel een vak. En toen ik vorige week met de hond liep, dacht ik, misschien moet ik toch echt eens een cursus/training bij de schrijversvakschool gaan volgen. Dat lijkt me ook echt leuk. Iemand ook zin om dat te doen?

Vanochtend liep ik met de hond, en zoals eerder verteld, loop ik met een gewichtsvest van ongeveer 10-12 kilo. De laatste tijd vind ik het leuk (ik weet ook niet waar dat vandaan komt) om stukjes te rennen. Dat voelt lekker zwaar aan m’n benen. Het gaat echt om echt kleine stukjes, paar tientallen meters denk ik, en dan loop ik weer, en dan ren ik weer.

Dus vanochtend ren ik, nadat ik een stukje gewandeld had. Maar plotseling zie ik in m’n ooghoeken, aan de overkant van de straat, parallel aan mij, een échte hardloper rennen. Helemaal in zo’n pakje, met verlichting op de buik en rug, muts op, strakke broek aan.

We renden ook krek in hetzelfde tempo. Alleen mijn plan was om met een paar meter weer te gaan lopen. Maar dat kon op dat moment natuurlijk niet, want dan zou ik nep overkomen. En ik ren al in een lange regenjas, en dat ziet er ook al gek uit. Dus ik bleef rennen, en maar rennen, en maar rennen, in hetzelfde tempo als hij, met dat zware vest dreunend op m’n benen, me afvragend wanneer ik zou stoppen met deze gekkigheid.

Er kwam verlossing, want aan het einde van de straat sloeg hij linksaf, en ik rechtsaf. Nadat ik voor de zekerheid nog een aantal meters doorrende, kon ik eenmaal in onze eigen straat aangekomen, eindelijk weer lopen, en uithijgen.