Ik had afgelopen week Het schaarse licht van Nino Haratischwili klaarliggen om gelezen te worden. Alleen ik was een beetje huiverig om er aan te beginnen. Want, zou het me op dezelfde manier grijpen als Het achtste leven of zou het tegenvallen?
M’n verwachtingen waren hooggespannen, maar vooralsnog valt het niet tegen. Op dezelfde manier als in het Het achtste leven weet Haratischwili personages, levens en tijdperken tot leven te roepen.
Ik houd nu al van Baboesjka 1 en Baboesjka 2 die elkaar de hele tijd de loef proberen af te steken en anderen voor zich proberen te winnen. En de ene vernuftige oneliner over de pracht van de Duitse taal doet niet onder voor de andere poëtische oneliner over de schoonheid van de Franse taal.
O, zo te kunnen schrijven. Dat is toch wel echt kunst.