Toen ik op de middelbare school zat, haalde ik altijd slechte cijfers voor Engels. Op een bepaald punt dacht ik, als ik nu eens een periode lang m’n huiswerk maak, wie weet scoor ik dan een hoog cijfer voor de toets. Heel gemotiveerd deed ik dat, en daardoor wist ik opeens tijdens de lessen ook waar het over ging. (Een geheel nieuwe ervaring was dat). En, ik weet het nog goed, voor de toets haalde ik een 8,7.
Wat ik dacht: aha, als ik dus m’n huiswerk maak, dan kan ik het wel. Daarna stopte ik weer met huiswerk maken, en de slechte cijfers voor Engels kwamen weer terug.
Een aantal jaar geleden was ik veel bezig met voeding. En minder vlees eten is iets waarvan ik weet dat het beter voor milieu, mens en dier is, maar wat ik (nog) niet doe. Dus ik daagde mezelf uit om een week lang geen vlees te eten. En dat bleek me geen moeite te kosten. Maar toch na die week ging ik weer terug naar m’n oude patroon en gewoontes.
Vanwaar deze lange aanloop met voorbeelden? Dat de grond van je motivatie heel belangrijk blijkt te zijn voor het veranderen of volhouden van iets. Je moet voor jezelf heel goed weten waarom je iets doet. Anders is iets volhouden of veranderen moeilijk.
Neem deze blog. Ik ben begonnen met het schrijven van een dagelijks stukje om te kijken wat het me zou brengen. Als een soort pilot voor mezelf. Zou ik beter worden in schrijven? Zou ik een thema vinden om over te schrijven? Zou ik iets over mezelf leren?
Op een bepaald punt werd de frequentie van schrijven minder, omdat ik de vraag ‘waarom doe ik dit eigenlijk’ niet goed kan beantwoorden. Er gebeurt niet echt iets. Wel schrijven, niet schrijven, in feite maakt het niets uit.
Toch heb ik het wel weer opgepakt. Waarom? Omdat het toch elke keer wel weer een uitdaging is om elke dag even te gaan zitten, en iets te schrijven. Al is het maar om tegenwicht te bieden aan ‘dom’ social media consumeren (En heel praktisch ook: ik had nu vakantie, en dan heb ik meer tijd voor m’n eigen hoofd en gedachtes.)
En nu nog minder vlees eten.