Lui fietsen

Onlangs heb ik een nieuwe fiets gekocht, en halleluja, die lelijke mamafiets van 12 in een dozijn kon eindelijk weg. Eigenlijk fietste ik daar allang niet meer op, want wat een onding zeg. Nee, ik fietste de laatste tijd op Geert z’n fiets, een elektrische fiets.

Maar wat wil nu het geval, ik ben principieel tegen elektisch fietsen. Er is eigenlijk geen doelgroep waarvan ik denk ‘elektrisch fietsen is goed voor jou.’ Neem bijvoorbeeld jongeren en/of mensen van mijn leeftijd: de meesten die je op een elektrische fiets ziet fietsen, daarvan denk je algauw: voor jou zou het helemaal niet zo slecht zijn om eens zelf een beetje moeite te doen voor fietsen.

De doelgroep bejaarden op een elektische fiets is er helemaal eentje van een levensgevaarlijke categorie. En dan heb ik het nog niet eens over de categorie bejaarde met een elektrische fiets én een helm op! Zo’n fiets gaat gewoon te snel voor een categorie waarvan de reactiesnelheid trager wordt. Wanneer je Truus, met een kort pittig kapsel, een spijkerjasje, en twee fietstassen achterop, in de verte al ziet aan komen suizen, dan rem je automatisch af, toch? Zij zal het in ieder geval niet doen.

Als ze dan ook nog eens een helm dragen, dan gaan automatisch alle alarmbellen rinkelen. Deze categorie fietsers beschermt zichzelf alvast met een helm, omdat ze weten dat ze een potentieel gevaar op de weg zijn.

Er is eigenlijk maar één categorie fietsers voor wie het enigszins te verklaren valt om elektrisch te fietsen: dat zijn ouders met kleine kinderen, en die een zitje voorop en achterop hebben. Dat is loodzwaar trappen. Alhoewel, juíst met kleine kinderen op een fiets ongeveer 30 km/h aantikken, is ook gevaarlijk, en eigenlijk niet aan te raden.

Dus ja, toen ik een tijd lang iedereen voorbij sjeesde op een VanMoof, deed dat best een beetje pijn.