Travel and tell no one, live a true love story and tell no one, live happily and tell no one, people ruin beautiful things.
Kahlil Gibran
Ik las dit citaat en ik sloeg ‘m op, omdat ik ‘m zo mooi en waar vind. Je eigen ideetjes, fantasietjes, pleziertjes, ze zijn echt, ze zijn waar, zolang ze in je hoofd bestaan.
En andere heel mooie uitspraak van Kahlil Gibran hoorde ik jaren geleden in Dronten, voorgedragen door mijn collega Engels, in prachtig aangezet Engels.
Your children are not your children. They come through you, but not from you. And though they are with you, yet they belong not with you.
Het is echt de moeite waard om het hele gedicht Your Children van Kahlil Gibran te lezen. Mijn collega Engels droeg dit gedicht aan een vwo 4 klas voor, maar je merkte dat de puberzieltjes er niet allemaal even ontvankelijk voor waren.
Maar je weet dat niet. Niet zeker. Je weet niet wie je op welk moment raakt met iets. Je kunt stellen dat een 16-jarige niet zit te wachten op een gedicht over hoe je naar kinderen zou moeten kijken. Maar moet je dan stoppen met het voeden van mooie gedachtes? Van interessante zienswijzen? Van een ander perspectief?
Nee, beslist niet. Juist het onderwijs zou de plek moeten zijn waar je gevoed moet worden met iets waar je zelf niet opkomt, of niet over nadenkt, of niet van bewust bent.
De laatste tijd lees ik met interesse allerlei opiniërende stukken over het onderwijs. Eén daarvan ging over dat we het onderwijs níet moeten aanpassen aan de leerling (wat met gepersonaliseerd leren, en al dat soort fancy concepten wel het geval is), maar dat de kern van het onderwijs juíst is dat we de leerling helpen om aan te sluiten bij een wereld die net een stapje hoger of verder ligt.
Daar vindt de magie plaats.