Een tijdje terug heb ik het grootste gedeelte van mijn volgend/volgers verwijderd op Instagram. Plotseling vond ik het onnatuurlijk om zoveel mensen te volgen; te weten wat ze allemaal op gestileerde wijze doen en meemaken en vinden van iets. En daarbij merkte ik ook bij mezelf, hoe meer volgers, hoe minder vrij ik me voelde om iets te delen. Dus ik knikkerde iedereen eruit, en ben opnieuw begonnen met mensen volgend/te laten volgen.
En dat heeft me een verrassend aantal inzichten en voordelen opgeleverd.
Ten eerste bemerk ik een soort gene bij mezelf om dit op te schrijven. Dat online loeren naar elkaar, en de beïnvloeding die daaruit voortvloeit, is iets wat ik doe en ik denk niet dat ik de enige daarin ben, maar het bespreken voelt ongemakkelijk.
Ten tweede realiseerde ik me hoeveel mensen ik eigenlijk volgde die ik niet eens leuk vond. Dat leverde me altijd veel cynische gedachten op, maar dat ben ik nu kwijt, omdat ik alleen maar mensen en accounts volg, die ik écht leuk of sympathiek vind. Er is veel ruis weg.
En als laatste, Instagram is nu heel saai geworden. De mensen die ik volg, posten niet zoveel, dus er is niet zoveel nieuws. Ik zit in een soort gekke Amerikaanse huisvrouwen fuik, waar ik zo snel mogelijk uit wil. Insta bekoort me glad niet meer.
Comments are closed.