Vandaag kreeg ik van 2 mensen de vraag/opmerking waarom het hier wat stiller is. Toch leuk dat er 2 mensen zijn die mijn blog lezen.
Als ik schrijf heb ik ongeveer 5 mensen voor ogen die hier komen om te lezen. 5 vind ik een mooi overzichtelijk aantal, en het maakt ook dat ik me daardoor niet teveel laat leiden door ‘Ja, maar wat als die en die het ook leest. Wat zal die en die er wel niet van denken.’ De 5 mensen zijn leuke mensen, en hebben het beste met mij voor.
Dat idee van iemand voor ogen hebben als je schrijft, doet me denken aan twee verhalen die ik recentelijk las over de Bunq bank. (De bank heeft bij alles wat ze doen, de gebruiker, EVA, voor ogen). Eén was een interview met de topman van Bunq, en de ander was een artikel over gedupeerden van bankfraude bij de Bunq bank.
Dat verhaal spookt al de hele dag door m’n hoofd, omdat ik zelf ook een knullig sms’je met afzender Bunq kreeg (we hebben er met vrienden een gedeelde rekening), en wat mij betreft was het overduidelijk dat ik vooral niet op de link moest klikken die in het berichtje stond. Maar, zo las ik het in artikel, velen hadden er wel op geklikt, werden direct daarna gebeld door iemand die zich voordeed als een Bunqmedewerker, en gaven uit zichzelf hun codes en persoonlijke informatie. Zo werd er in mum van tijd tienduizenden euro’s van ze gestolen.
In ieder geval, lange aanloop tot het punt waar ik al een hele dag over nadenk: de gedupeerden zijn nu vooral boos op de Bunq bank. Ja, vinden zichzelf ook dom, dat ze op een link hebben geklikt en gebeld hebben met een medewerker en zelf hun codes hebben gegeven, terwijl de Bunq bank overal communiceert dat ze nooit bellen (ze schijnen ook telefonisch niet bereikbaar te zijn), maar toch, ze zijn vooral boos omdat het menselijk contact ontbreekt, en de Bunq bank niet hard genoeg z’n best doet om het geld terug te halen.
Wat ik me dus al de hele dag afvraag: is het terecht dat je je woede en frustratie richt op de bank? En niet op degenen die van je gestolen hebben, of bijvoorbeeld op jezelf.