Zal het ouderschap altijd een bepaalde vorm van dualiteit behouden? Zal het altijd loslaten en vasthouden betekenen?
Neem vanmiddag. Ik probeer mijn kinderen een gezonde mate van zelfstandigheid bij te brengen. Zelf naar sport fietsen, naar een winkel gaan, iets vragen, iets onderzoeken, fouten maken.
Dus de jongens plus een moat gingen vanmiddag op pad met Balder, het was rond 17.00u en al schemerig. Ze wilden over de haven, met een Apple Watch om hun stappen en kilometers bij te houden. Goed idee, generatie Alpha. Maar zei ik, ga maar niet naar de haven, ga naar het Wilhelminapark.
Ruim drie kwartier later dacht ik, ogerik, wat ben ik voor een ouder. Het is al donker, en van wat ik hoorde reed er door het hele dorp politie (want: rellen?) en m’n zus werd bij het inrijden van Urk al extra gecontroleerd. Visioenen van hoe mijn kinderen ook tussen de rellende jeugd zou belanden, en dat ik ook zo’n ouder was die ook niet wist waar z’n kinderen uithingen, deed me gauw op de fiets stappen en richting de Akkers fietsen. Ik rook al een vuurwerklucht, zag een politieauto voorbijrijden, en ik begon wat harder te trappen.
Helemaal niets aan het handje. Geen rellende jeugd, geen vuurwerk, maar ook geen drie jongens te zien met een hond.
Ik weer terug naar huis, en daar aangekomen zag ik ze met een frisse kleur op de wangen net het huis binnengaan. Zie je wel, ik kan ze wel loslaten.
Nu bleken ze toch naar de haven zijn gegaan, waar ze door de politie aangehouden werden, omdat de politie zich afvroeg wat ze met een Apple Watch deden…
Zie je, ik moet ze toch vasthouden.