Binnen het domein van formuleren heb je een stijlfiguur die je personificatie noemt. Je dicht dan levenloze dingen menselijke eigenschappen toe. Zoals De zon lachte vriendelijk of De stad ademde zwaar.
Levenloze dingen kunnen menselijk aanvoelen. Geen idee welke psychologische verklaringen je daar aan kunt koppelen, maar ik heb dit meegemaakt bij één van onze auto’s.
Jaren terug weigerde de auto waarin ik toen reed om een bepaalde weg in te rijden, en voor mijn gevoel heeft dat mijn leven gered (en dat van onze twee jongens).
We hadden destijds een Mercedes GLC, een vrij opa-achtige auto, en ik zou Geert van het vliegveld in Rotterdam ophalen, op een zondagmiddag, terwijl er een sneeuwstorm door het land raasde. Ik nam ook onze twee jongens mee, toen nog een peuter en een dreumes. (Achteraf had ik dat anders moeten aanpakken, maar goed.)
Het sneeuwde zo erg dat op een gegeven moment alle wegen hagelwit waren, en alle wegbewijzering eronder gesneeuwd was. Ik reed ook op onbekend terrein, en kon het door de sneeuwval allemaal niet meer zo goed zien.
Ik zou een weg inslaan, of een weg oprijden, en plotseling begon de auto te schokken. Hij hield zichzelf tegen, het was echt tegensputteren. Ik begreep niet goed wat er gebeurde, maar het voelde alsof de auto iets tegen me wilde zeggen. Het was te vergelijken met een hond die plotseling niet verder wil, terwijl je aan de riem trekt om ‘m mee te krijgen.
Wat bleek: ik zou een weg inslaan waarmee ik op een verkeerde weghelft terecht zou komen. Ik zou gaan spookrijden. En de auto voorkwam dat.
Nu zijn er natuurlijk allemaal technologische verklaringen te bedenken waarom de auto deed wat hij deed. Maar dat gevoel van tegensputteren, van haperen, van niet die weg willen inslaan, dat overheerst. En ik ben tot op de dag van vandaag die auto daar toch dankbaar voor.
Lang verhaal, en waarom moet ik daar plots weer aan denken? We hebben afgelopen week honderden kilometers door besneeuwd landschap gereden, en onze lieve mooie auto heeft ons daar toch maar veilig doorheen geloodst.
1 Comment
Je kon erop wachten dat ik hier iets over zou zeggen! Het een ‘opa-achtige’ auto noemen en dan verschijnen in een Mercedes GLC 250 4Matic AMG Coupé, dat is alsof je zegt dat je een rustig middagje gaat vissen, maar ‘vergeet’ te vermelden dat je eigenlijk met dynamiet op haaien jaagt.