‘Pijn is een emotie, en een emotie kun je uitschakelen,’ is een vermaarde uitspraak van Dai Carter van het programma Kamp van Koningsbrugge. Aan deze uitspraak moest ik vandaag denken toen ik kampte met mittelschmerz.
Wat een mooi woord: mittelschmerz. Leuker en sprekender dan het Nederlandse woord ovulatiepijn. Bijna maandelijks voel ik heel precies mijn eisprong. Het is een krampachtige pijn, heel specifiek aan mijn linkerkant, en het komt zachtjes op, zwelt aan en zakt met een (paar) uur ook weer af. Wanneer ik het aan voel komen, weet ik niet hoe snel ik paracetamollen moet slikken om de pijn wat te verlichten.
Nu heb ik natuurlijk ook drie bevallingen meegemaakt. Bevallingen die heel soepel en vlotjes verliepen (zonder pijnstilling e.d), maar de pijn die ik toen ervaarde, komt totaal niet in de buurt van die ovulatiepijn. Bij de laatste bevalling kreeg ik na het breken van mijn water, zo’n plotselinge intense perswee, dat ik de pijn vanuit m’n buik naar m’n hoofd voelde stijgen, en het me naar adem deed snakken. Ik weet nog dat ik dacht ‘erbij blijven Aaltine, want anders val je weg.’
Voor de eerste bevalling had ik me ook verdiept in de functie van pijn bij bevallen. Zinnen als ‘het moet heftig en pijnlijk zijn, want dan ben je er bijna’ en ‘als je het gevoel hebt dat je bijna doodgaat, is dat goed, want dan ben je er bijna’ waren op mijn netvlies gebrand. Het maakte zelfs dat ik uitkeek naar de pijn, want dan was ik dichter bij de grootste beloning: een vers baby’tje.
En die ovulatiepijn kan ik maar niet verdragen. Vanochtend dacht ik zelfs dat ik niet goed werd. Ik dacht, het moet niet gekker worden; doe eens normaal.
Samen met Dai denk ik toch ook dat pijn erg relatief is, en vooral mentaal.