Het was een jaar of wat geleden, ik zat volop in de kleine kinderen, en het was INTENS. Wat ik toen nodig had, was perspectief, maar ook een manier van denken, of handelen, die me weer wat meer vreugde bracht in de fase waar ik toen in zat.
Zodoende kwam ik uit bij het account van positive parenting, van Ralphie. Waar ik eigenlijk naar op zoek was, was een quick fix, een maniertje, om mezelf, met een vingerknip, te veranderen in een blije positieve moeder. Spoiler: dat bestaat niet.
Ik ben wel blijven hangen bij het account van Ralphie. En algauw klonk het veelvuldig thuis: ‘Ralphie zegt dit’ ‘Ralphie zegt dat’. Ik vond er niet de quick fix, maar wel een lange termijn denken en handelen. Bijvoorbeeld: als je wil dat je kinderen bepaald gedrag vertonen, moet je het benoemen in de toekomst. ‘Ik weet zeker dat Kalle zometeen zich gaat aankleden, want dat kan hij supersnel.’ Of: ‘Rine, niks aan de hand, FG gaat zometeen een snoepje met jou delen, dat weet ik zeker.’ (Dat bij Ralphie álles een spelletje met gekke bekken trekken is, of een familietraditie, dat is me overigens wat te gortig.)
Flashforward naar vandaag. Ik was in onze 10-urige autorit aan het nadenken over ergens mee stoppen. En wanneer is het geoorloofd om te stoppen.
Toen moest ik dus aan mijn goeroe Ralphie denken, die het hier eens over had, als kinderen willen stoppen met een sport bijvoorbeeld. Het kwam hier op neer: als je wil stoppen (met een sport/hobby/wat dan ook), is dat goed, maar niet na een vervelende training, of wanneer het tegenzat of mislukte. Stoppen is prima, maar dan na een training (of wat dan ook) waarin het super ging, en waar je helemaal blij en gelukkig van werd.
Dat vind ik een mooie gedachte. Stoppen op een hoogtepunt, en niet op een dieptepunt.