Spel- en taalfouten vallen mij op. Normaal gesproken zal ik daar nooit iemand juffieachtig op wijzen, tenzij ik weet dat de persoon in kwestie het wel kan waarderen.
Als ik weleens iemand wijs op een taal- of spelfout, dan reageert men doorgaans ook heel verontschuldigend. En eigenlijk is dat een vreemde respons. Want alhoewel iedereen natuurlijk min of het meer hetzelfde taalonderwijs heeft gekregen, hoeft dat absoluut niet te zeggen dat je goed bent in taal.
Wat niet meehelpt, is dat ook uit onderzoek blijkt dat het je geloofwaardigheid aantast, als je veel spel- en taalfouten in je tekst maakt.
Ook dat vind ik zeer bijzonder. Kennelijk hebben we ergens met elkaar afgesproken dat er aan foutloos schriftelijk communiceren prestige wordt gekoppeld. In geen ander domein dan het taaldomein worden fouten zo afgestraft.
Ok, er is één categorie van wie ik liever geen taal- en spelfouten zie: leerkrachten (in spé) in het onderwijs. Heb ik toch een beetje moeite mee, als ik m’n instafeed open, en continu spelfouten zie.
In professionele context vind ik het ook lastig, en lastig in de zin of ik er wat van moet zeggen. Het is goed bedoeld aan mijn kant, maar in m’n leven heb ik wel gemerkt dat niemand zit te wachten op (ongevraagde) goedbedoelde tips en adviezen.