I feel like I should tell this story in English, because we’ve had yesterday an evening in an international setting. And i’m like
No worries, dit gaat gewoon verder in het Nederlands. Gisteravond belandden we in een rooftopbar, in Stockholm, waar we een clubje mensen zouden ontmoeten, voor een vrijdagmiddagborrel. Gemeenschappelijke deler: AKKA Nordics, een community van investeerders, die startups helpt. En omdat het een redelijk nieuw platform is, werd er een avondje georganiseerd om elkaar te ontmoeten, met founder Jon Olssen (zoek ‘m maar op op yt of Instagram).
Geert had er wel zinnigheid in om voor een vrijdagmiddagborrel naar Stockholm te vliegen, en vroeg mij mee. Ik schiet in eerste instantie in een kramp, want: kinderen. Toen die bij schoonouders en schoonzusje mochten logeren, stond mij ook niets meer in de weg.
Onze angst was een beetje dat we de enige Nederlanders waren binnen een groep van Zweden, en dat iedereen dan om ons, Engels zou moeten praten. Maar niets van dat al bleek waar, het was een zeer gemêleerd gezelschap (alhoewel ik me ietsje ongemakkelijk voelde omdat ik de enige vrouw was, en de enige +1).
Voor de tijd hadden we ons ingelezen in Zweedse etiquette, niet te laat komen, iedereen bij zowel kennismaking als vertrek een hand geven, en bescheiden zijn.
Geert had er een zakelijk belang bij, maar ik was gewoon een fly on the wall. Smile and wave, en inhaken op stukjes zinnen die je eruit pikt, en je zin laten eindigen in een vraagteken, zodat je gesprekspartner weer verder kan praten. (Ik had bewondering voor Geert die inhoudelijk echt moest opletten wat er gezegd werd, en met zinnige voorbeelden en scherpzinnige vragen kon terugreageren, en dat in een omgeving waar een opa-dj aan het draaien was).
We hebben een kostelijke avond gehad, al was het alleen maar om de bijzondere dynamieken mee te krijgen.
Wat alleen niet soepeltjes liep, ondanks de etiquettestudie, was het gedag zeggen. Ik dacht handen schudden, maar het werden zoenen op de wang. Ik ging uit van de Hollandse drieklapper, maar het bleken er twee te zijn, waardoor ik ongemakkelijk bleef hangen met mijn wang.
