Vroeger sportte ik bij Peter Woort, en er zijn natuurlijk meerdere argumenten te noemen waarom ik daar nu niet meer sport. Maar vandaag parkeerde ik er weer een keer, omdat ik bij de Praxis moest zijn. Plotseling beving een sentimenteel en nostalgisch gevoel mij en dacht ik terug aan al die jaren dat ik er sportte en hoe leuk, en goed, en gezellig dat was. Ik dacht terug aan die tijd in mijn leven, hoe ik was, eruitzag, wat ik deed, hoe ik me voelde. En even dacht ik ‘Zal ik weer terug gaan naar Peter Woort? Weer terug naar dat wat ooit geweest was?’ (Wetende dat in het leven van nu dat voorbije nooit meer terugkomt).
Over dit mechanisme las ik iets in de Correspondent, over het proberen te duiden van de verkiezingsuitslag, een verklaring zoekend voor de winst van de pvv.
Ik vond het een interessante gedachte: mensen stemmen op de pvv omdat de pvv een verlangen oproept naar vroeger toen alles beter was. Maar later dacht ik, misschien is het een element dat meespeelt in stemgedrag, maar het kan nooit de hele waarheid zijn.
Stemmen omdat je terug wilt naar het verleden: is dat een basis waarop mensen stemmen? Stemmen mensen niet eerder op dat wat ze graag in de toekomst willen zien. Is stemmen niet eerder een kwestie van vooruitkijken in plaats van terugkijken?
De meesten die (online) iets proberen te zeggen/te duiden over het stemgedrag van mensen, zijn welgestelde geprivilegieerde mensen. In de comments onder gewichtige en zorgelijke post kun je iets terugvinden van de beweegredenen van mensen om te stemmen op wat voor politieke partij dan ook.