The eras tour

Een collegaatje van me was ook naar the eras tour van Taylor Swift geweest, en ze vertelde me dat ze vanaf 13.00u ‘s middags tot ‘s avonds 22.00u ongeveer niet geplast had. Dat kon niet, omdat ze anders haar plekje in de rij kwijt was, en eenmaal binnen anders haar plekje dicht bij het podium kwijt was. Niet kunnen plassen zou ongeveer mijn worst case scenario zijn.

Voor mij was het een beleving die ik niet had willen missen. Voor iemand als ik die makkelijk alles aan zich voorbij laat gaan, voelde dit echt als iets van ‘ik was erbij!’ Dus extra blij en dankbaar dat Anna – voor m’n gevoel 3 jaar geleden – een tikkie van een paar honderd euro onder m’n neus schoof voor het concertkaartje. Van begin tot het eind heb ik genoten, vooral omdat we de kilometerslange rijen snedig hebben weten te skippen (hallo zwangerschapskaart! (Niet van mij hè)), heerlijk met elkaar hebben gegeten, sluiproutes hebben genomen, en in halletjes en clubjes terechtkwamen waar we denk ik niet hoorden.

En dan het concert. 3,5 uur die voorbijvliegen, en Swift die continu de aandacht weet vast te houden, zelfs voor iemand als ik, die helaas maar 1 liedje kende. Stel je voor hoe het geweest moet zijn als je echt echt fan bent, en al die geheimpjes met Swift deelt, bijvoorbeeld over hoeveel klappen die je op een bepaalde tekst moet geven, of de surprise songs, of de outfits die er per tour anders uitzien (hoorde ik allemaal achteraf in een podcast).

Dus achteraf had ik ook graag de tekst van het 10 minuut durende all too well willen kunnen meezingen.