Voor de wind

Zoals je in de zomer plannen maakt om het straks allemaal anders te gaan doen, zo deden wij dat ook afgelopen zomer ook. We gingen zeilen! Nederland rond, de wereld rond.

Vaak blijven zulke plannen natuurlijk iets waar je het alleen maar over hebt, maar waar niets van terechtkomt.

Dus hadden we bedacht, we laten ons eerst een keertje op sleeptouw meenemen, vinden we het leuk, gaan we op zeilles, en zo kijken we steeds een stapje verder of we er mee door willen.

Dus een paar weken geleden hadden we een zeiltochtje afgesproken met een kennis, en het kwam me natuurlijk totáál niet uit. Ik wilde liever sporten, ik wilde liever niets doen, ik had nog duizend-en-één dingen op m’n to-do-lijst staan. Ik had hoofdpijn, ik was moe. Ik wilde dat de dag klaar was.

Maar goed, dat zijn allemaal geen goede argumenten om iets niet te doen, dus gingen we op een mooie donderdagavond het water op, en het was heerlijk. Alsof met het uitvaren van de haven, ik ook wegvoer van alle drukte in m’n hoofd en lijf. Halverwege keek ik op m’n telefoon en zag allerlei berichten met verzoeken, opdrachten en nog meer to-do’s, en ik kieperde m’n telefoon zo overboord. Weg ermee. (Grapje natuurlijk, maar het had gekund).

Toen ik dit verhaal de volgende avond tijdens de scabseizoensopening vertelde aan een man die speciaal voor die avond naar Urk was komen zeilen, werd er goedkeurend geknikt, en het voelde alsof ik geslaagd was voor het zeilerstype.

(Afgelopen dinsdag onze eerste echt zeilles gehad, en het ging ons redelijk voor de wind!)