Ik zit momenteel in een schoonmaakmanie, en in die manie heb ik hernieuwd respect voor de mensheid gekregen.
Met het weghalen van bruine drab en kluwen haren uit de douchegootrail, dacht ik o wat is de mens goed (geworden) in het maskeren van zijn/haar viezigheid.
Met het schoonmaken van de wc en het wegpoetsen van menselijke uitwerpselen dacht ik ook wat is het eigenlijk paradoxaal dat we een schoon en mooi leven proberen te leiden, aan de buitenkant, maar dat wat van binnen komt, vooral viezigheid is. Denk aan snot, denk aan poep, denk aan de geuren en texturen als je overgeeft. Of zijn wij al wat uit het menselijk lichaam komt, gaan interpreteren als vies?
Hoe het ook zij, dat is denk ik de reden dat ik (eigenlijk) zo van schoonmaken houd: met je handen in de poepspetters en je tenen omwikkeld met natte haren, word je weer even herinnerd aan wie of wat je bent.