Geert verloor zijn rijbewijs. Dat thema heeft bij ons thuis in de afgelopen weken nogal de boventoon gevoerd. Hij reed te snel, ‘‘s nachts, over de A-6. Gelaserd, achterna gezeten, in een politiefuik gereden; het was een mooi verhaal.
Wat volgde? De strijdlustige Geert, die volgde. Dat rijbewijs werd een missie. Een rechtszaak. Een roeping. Een levensproject.
Toen kwamen de pleidooien. Ik heb er zeker tienduizend moeten aanhoren. Tijdens het avondeten, ‘‘s avonds op de bank, in de badkamer. Eén keer stond hij met een tandenborstel in z’n mond een juridisch betoog te houden over ‘proportionaliteit versus verkeersinzicht’. Hij hield toespraken voor de hond. En hij maakte meerdere canvas, voor zichzelf.
Toen kwamen de advocaten. Nee niet Scholten uit Emmeloord. Nee, dure. Iemand uit Amsterdam. Strak in pak, normaal druk met moord- en zedenzaken. Dat soort zaken waren haar passie, omdat het recht daarin zo complex is. En nu dus behept met het terughalen van een rijbewijs.
En zo barstte de strijd los. Tegen de boetes. Tegen de duur van de straf. Maar vooral: tegen Geert zelf. De echte strijd die gevoerd werd, was berouw krijgen, spijt hebben, en dat op een geloofwaardige manier. Weer kwamen de pleidooien, en af en toe werd er een traantje uit de ooghoeken weggepinkt.
En…het hielp.
De meeste mensen zouden denken: nou ja, even op de blaren zitten, paar maanden niet rijden, het zij zo. Zo ben ik in ieder geval. Maar zo zit Geert niet in elkaar. Ze willen strijd, dan krijgen ze strijd. Het gaat niet om de duur. Of de uitkomst. Het is de strijd die telt.
Hij heeft z’n rijbewijs (bijna) terug. De vlag hangt klaar. De fiets staat inmiddels op Marktplaats, met als omschrijving: “nauwelijks gebruikt, met lichte juridische bijsmaak”.
Maar dan hebben we nog de EMG. Een cursus voor gevaarlijk rijgedrag. Deze cursus moet ook gevolgd worden. Bijna, bijna, was de rust wedergekeerd. Maar de hele strijd begint weer opnieuw.