Toen ik nog op de IVA werkte, was een onderdeel van ons curriculum de woordenschat vergroten. Dat deden we met een methode ‘Goed Gebekt’ waar door de studenten natuurlijk steevast de letter ‘k’ werd verwisseld door de letter ‘f’. Hilariteit alom.
Wist je trouwens dat een (nieuw) woord zeven keer (in verschillende contexten) moet terugkomen om het te laten beklijven? Zeven maal. Dat is wetenschappelijk onderzocht, en laat het nou ook eens het getal van de volheid zijn.
Maar terug naar de woorden. Ik probeerde weleens uit te leggen waarom het zo goed is om een uitgebreide woordenschat te hebben (los van het feit dat je meer snapt als je meer woorden kent). Maar dat lukte maar halfjes. Ik kwam er vooral achter dat ik zelf zo kan genieten van woorden die precies datgene uitdrukken wat je bedoelt of voelt.
Daarom ben ik ook maar gestopt met lesgeven.
Maar neem nou verkneukelen. Dat gevoel dat je een binnenpretje hebt, en daar de hele dag plezier van kan hebben. En dat daar dan ook gewoon precies een goed woord voor is.
Het Urkers heeft ook van die mooie woorden. Een vriendin gebruikt het woord ‘skoftig’ geregeld. Iets wat op het randje is, maar waar je toch ook stiekem om moet lachen. Een collega had het over ‘suuzige’ (geen idee of ik het goed schrijf). Maar dat je een beetje koekoek bent door overprikkeling, en daardoor in een staar voor je uit kijkt. Beetje als soezelen, maar dan specifieker. Mooi is dat toch.
Laatste alinea dan. Vandaag schreef ik een passief agressieve mail. En daar had ik veel lol in, want ik was mijn woorden zo aan het wegen dat het serieus moest overkomen, maar dat in principe er eigenlijk het sarcasme van afdroop (alleen dat mocht de ontvanger niet ‘voelen’.) Een woord, een zinsnede kan dan het verschil maken. Dat spel met taal vind ik zo leuk.
Alleen het levert niks op, want ik verkneukelde me al over de reactie terug, maar dat was een automatisch reply dat de mail pas in september gelezen zou worden. Krek.