Met ziek zijn komt ook de zelfhaat. Want hoe kan mijn lichaam me nou in de steek laten door zoiets banaals als ziek worden?
Afgelopen dagen was ik weer geveld door keelpijn, en ik heb daar een bepaalde gevoeligheid voor, al vanaf mijn kindertijd.
Over het algemeen kan ik het prima met mezelf vinden, Aaltine en ik zijn goede vriendinnen. Maar als ik ziek ben, dan is alles teveel aan mezelf. Een lomp dik lichaam dat pijn doet, dat zomaar een beetje ligt de hele dag, dat stinkt, dat beweegt als een bejaarde van negentig. Dat kreunt, en zucht. Dat hulp moet vragen. Dat alles en iedereen teveel vindt. Dat zichzelf daardoor een slechte moeder en partner vindt. Niks deugt.
En heus, ik weet wel dat het je gewoon overkomt, ziek worden, maar ik kan niet meer relativeren, en hoe gaat dat zijn dan als ik later oud en gebrekkig ben?
Gelukkig knap ik met een paar dagen weer op, en het moment waarop ik weer normale kleren aantrek en m’n haar doe, sluit ik weer vriendschap met mezelf.